Анекдот, әзілдер ✍️

Жетпісінші жылдары ақын-жазушылар Әди Шәріпов, Сергей Киселев және Сырбай Мәуленов шығармашылық сапармен Шығыс Қазақстан жаққа барады. Бетіне күміс шытыра шашқандай жарқыраған Бұқтырма теңізін көргенде Киселев:

- Осы теңіздің жағасында демалып жатса, шіркін! – деп таңдайын қағып, тамсанып қояды. Құрмет көрсетіп жүгіріп жүрген жігіттер бұл сөзді ести салысымен теңіздің шағындау аралына алты қанат киіз үй тіккізіп тастайды. Үлкен Нарын ауданының басшысы келіп, кешке дейін қаламгерлердің қасында болып, қой сойып, сый-сияпат жасайды. Кеш түскен кезде:

- Сіздер тынығып, демалыңыздар, біз таңертең келейік! – деп, бұларға қоржын-қоржын тамағын, арақ-шарабын қалдырып, өздері моторлы қайыққа отырып кетіп қалады.

Олар кетісімен қас қарая маса буады ғой. Теңіздің ортасында жападан-жалғыз қалған үшеуі киіз үйге кірсе де, далаға шықса да масаға таланып, шыдамай бара жатқан соң суға қарғып, таң атқанша кірпік ілмей, ит қорлықты көреді. Сол түнгі қияметке қатты ашынған Сырағаң ертеңінде мынандай өлең шығарыпты:

“Үй тікті алты қанатты,

Тартты қос-қос табақты,

Құйды мөлдір шарапты.

Түнде тастап аралға,

Масаға бізді талатты...

Бетімізден сорғалап,

Шараптай қызыл қан ақты.

Шықпа, жаным, шықпа деп,

Әупіріммен таң атты!”