Е.Евтушенкодан

Есіркейтін, аздап жақсы көретін,
Жұбататын, әр кез жәрдем беретін.
Өзі жеңіл, өзі салқын әрдайым,
Әйел қолы жасайды ердің бар жайын.
Ұйқымды да оған сеніп тапсырып,
Ақымақтау басымды оған қапсырып.
Иығына, көп күнәмді көтерген,
Ернімді алам жапсырып.
Көзіне де ілмейді өзі өзгені,
Мен мұңайсам көреді оның көздері.
Қиындықты басу үшін қараған,
Жанарын-ай, сол бір сәттік кездегі.
Дегенмен... бір әйел қолы болады,
Тәтті өмірдің секілденген жолағы.
Секілденген тағдыр менен мәңгілік,
Аралының торабы.
Дегенмен... бір болады әйел иығы,
Секілденген сезімдердің құйыны.
Бір түнге емес, ғұмырыңа берілген,
Бақытыңның секілденген ұйығы.
Алайда бір көз болады әйелде,
Мұңдана кеп қарар өзіне сай ерге.
Махаббат пен ар жанары – мұндай көз,
Бар деп едің қай елде?!
Ал сен болсаң...
Ғұмыр кештің қарысып,
Кесірлікпен қатар жүріп, жарысып.
Сол көз бенен сол иық-ай!
Сатсаң да
Арамдықпен келеді әлі алысып.
Енді есе алар жаңбыр сенен тамшы боп,
Бұтақ ұрар бетіңізден қамшы боп.
«Сатқын» дейді жаңғырығып орман да,
Шығар сонда бетіңізден сансыз от.
Күйзелесің, абыржисың, мұңайып,
Тұнжырайсың, тартып бір сәт шын айып.
Кешіреді сонда сені нәзік қол,
Кешіруге санап сені лайық!
Кешіреді.
Кешіре де береді,
Сол еді ғой саған-дағы керегі.
Мұңлы көздер - өткеніңнің өкпегі,
Мұңлы көздер – келешектің қорегі...