Бәрі өзгерді,
Мен де, мынау көктем де.
Анау жатқан бүлдіргенді бөктер де.
Ай-сырласым, айтшы маған:
Осы мен,
Жалтақтаймын не себепті өткенге?
Өткен күнді еске алмақ боп кейде мен,
Қиялымда сапар шегем күймемен.
Бала шақтың бейнесі боп күнәсіз,
Сол әткеншек түсіреді күйге ерен.
Ай-сырласым, саған шаққам мұңымды,
Айғақсың ғой бала шаққа тұлымды.
Мақпал түнде терезеге телміріп,
Өзгеге емес, өзіңе айтам мұңымды.
Сол күндердің сәулесі бар санамда,
Балғын шақтың құс жолы бар ғаламда.
Сағыныштың маздатқанмен сан отын,
Сол дәуреннің баспалдағын табам ба?
...Өмір өтті.
Қазір, міне, өзгердім,
Өзіме-өзім қанша мәрте сөз бердім.
...Әткеншек-ай, саған үнсіз телмірген,
Әткеншекті бір аруға кез болдым...
Кез болдым да, тұншығып мен жыладым,
Санамды кеп соққылады сұрағым.
Көкке барсам тербетер ең сен мені,
Жерде болып қалғанын-ай тұрағым?..