Анекдот, әзілдер ✍️

Ақын Ұлықбек Есдәулет баяғыда, бойдақ кезінде бір досымен біраз уақыт пәтерде тұрыпты. Бірде кешкілік досы екеуі соңғы ақшаларын жинап-теріп макарон сатып алады да, молырақ етіп көже қайнатады. Көженің жартысын сол кеште ішіп, қалған жартысын үйдегі жалғыз тостағанға толтыра құйып, ертеңге қалдырады. Ұлықбек университеттің соңғы курсында оқиды да, досы редакцияда қызмет істейді екен. Ертемен жұмысқа баратын досы ертерек жатып қалады, Ұлықбек дипломын жазып, түннің бір уағына дейін отыра береді.

Ертеңіне диплом жазып шаршап жүрген Ұлықбек төсектен күн арқан бойы көтерілгенде бір-ақ тұрады. Досы таңертең жұмысқа кетіп қалыпты. Қарны ашыңқырап қалған Ұлықбек кешегі тостаған толы көжеге емін-еркін бас қояды. Досы болса бір парақ ақ қағазға хат жазып, тостағанның бетіне қойып кетіпті. “Артынан оқырмын” деп оны былай ысыра салады. Көңілі жайланып, арғы жағына ел қонған соң, “осы маған не тапсырма жазып кетті екен” деп қағазға шұқшияды ғой. Сөйтсе хатта мынадай жазу бар екен: “Ұлықбек! Мына көжені ішпе, төге сал, сосын тостағанды дұрыстап жу... Өйткені түнде есік ашық қалыпты да, таңертең тұрсам үсті-басы кір-қожалақ, жалба-жұлба бір сабалақ мысық көжені салпылдатып ішіп жатыр екен...”