Жазушы Ақселеу Сейдімбектің “Білім және еңбек” журналында бас редактор болып қызмет істеп жүрген кезі екен. Бірде қызметтес жігіттерімен ақыл-кеңес құрып отырып, Ахаң саумал иісті Сарыарқаның ғажайып табиғаты төңірегінде толғана әңгімелеп кетеді. Сөз арасында:
- Баяғыда біздің ауыл іргесіндегі тұма бұлақтан құйрық-жалы төгілген құландар келіп су ішіп тұрушы еді, жарықтық! – деп бір қояды.
Осы арада Ахаңның ұзақ сонар әңгімесін бөліп, балалар жазушысы Алпысбай Шымырбаев:
- Аха, баяғының данасы Асанқайғының өзі “Құйрығы жоқ, жалы жоқ, құлан қайтіп күн көрер. Аяғы жоқ, қолы жоқ, жылан қайтіп күн көрер”, – деп жырлаған ғой. Сіздің ауылдың суатына құлап жүрген қандай құландар болды екен? – деп сұрайды.
Ахаң жауап беруден кідіріңкіреп, шақшасын тықылдатып, асықпай насыбай атады. Насыбай атып отырып:
- Сұрағың орынды, шырағым... Бірақ құлан ғана емес, бұ заманда бәріміз де тоқал ешкідей күзелдік қой, қайтейін енді! – деп күрсіне жауап беріпті.
Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter