Өлеңдер ✍️

Мыс алдында талай рет сыналды алтын,
Мін тағуға асылға құмар ма әркім?
Мұзартына қонғаны өлең-шыңның,
Мұзбалақтың айыбы шығар, бәлкім?!

Мына дүние жалған ғой жалған десе,
Мәнзүр болмай* көз шығы тамған кеше.
Мезгілінде оқ атар,
мәңгілікке, –
Мүлгіп кетсең жыр арнар жандар неше.

Махаббатшыл сезімнің дері көпті,
Музасын Ол өмірлік серік етті.
Марапатын көре алмай тірісінде,
Маңдайынан сипамай өмір өтті.

Мейманы – өмір бүгінде жаны азатта,
Марқайып жүр ме екен Ол ана жақта?
Мойығанда келмеске кетіп еді,
Мұң шағар жан болмады да қазақта.

Мұңын айтып, иілмес қайыңға асқақ,
Мақұл көріп, ақынның жайын растап,
Мың жапырақ жүректі талға айналып,
Мүмкін, жанын жіберді Ол айырбастап.

Мекен бе екен, жер деген оғаш* талға,
Мекен бе екен көр деген? Ол аспанда!
Майгүлімен қарайды көктен кейде,
Мүшайрасында өзінің Таласқанға.

Мыс алдында талай рет сыналды алтын,
Мін тағуға асылға құмар ма әркім?
Мұзартына қонғаны өлең-шыңның,
Мұқағали айыбы шығар, бәлкім?

*Мәнзүр болмай – елеп-ескермеу.
*Оғаш – дара, бөлек, жеке, оқшау