13.01.2022
  207


Автор: Әлібек Асқаров

Ақын Сырбай Мәуленов (1922–1993) бірде Алматының орталық моншасына барса, көп адамның ішінен Сәбит Мұқановқа көзі түседі. “Қой, Сәбеңді жалаңаш көргенім ұят болар” деп ойлап, Сырағаң түкпірдегі бір бұрышқа барып, теріс қарап жуына бастайды. Сөйтсе Сырбайды Сәбең де байқап қалған екен:


 



- Әй, Сырбай, менің сенен жасыратындай еште- ңем жоқ. Жасырайын десем де тыр-жалаңашпын. Одан да сен бері келіп, арқамды ысып бер, – деп інісін қасына шақырып алыпты.





Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter

Пікір жазу