Өлеңдер ✍️

Осы ма еді, аңсап күткен арманым.
Үңірейген жыртық үйдей жан-жағым.
Жалғыздықта тұншығамын еріксіз,
«Жақсы, әке» деп, кеткен кезде балдарым.
Ұмыт болмай, өткен күнім кешегім.
Ит тірлік ай,
Жалған өмір кешемін.
Әр күн сайын қағып тұру керек қой,
Қарап тұрсам жиналмапты төсегім.
Қалай сүйгем,
Қалай ғана қосылғам.
Бүйірімнен ұрдың мені, тосыннан.
Әкем айтқан боркемікпін құдай ай,
Сендей жанға құдай ұрып қосылған.
Суып кетті саған деген көңілім.
Жақсы болсын.
Жарқын болсын өмірің.
Телефонның тұтқасын да алмайсың.
Өшіп тұр ғой нөмірің.
Сансыз тиген жамандыққа маңдайым.
Бәрін айтсам тақылдайды таңдайым.
Арамызда бірге өсірген ұлдар бар,
Ойламадың сол жандардың жағдайын.
Әке, шеше орны бөлек ұлы ұғым.
Қамын ойлап жүреді олар ұлының.
Аналарда дедім жұмақ кіліті,
Санасында жүрсінші деп ұлымның.
Өмірімнің өзегі екен балдарым.
Бала деген, балапаным жандарым.
Алла маған өмір берсе тойлармын,
Ұлдарымның орындармын арманын.
Осылай бір ажырады арамыз.
-Деп ойлағам- қайда біздер барамыз.
Астанада қосылып ек екеуміз,
Сол қалада ажырасып барамыз.
Кеш келетін көктем ғұмыр осы ма?
Көздің жасы шер боп ақты, қосыла,
Мен тап болған тауқыметін тағдырдың,
Тілемеймін жауыма да, досыма.