Өлеңдер ✍️

Қарашы, күн де батады,
Ең ыстық,
Ең нұрлы алып жүрек еді ғой ол,
Ішінде аңыз қайнаған,
Рух шулаған,
Сезім сапырылысқан алып жүрек.
…
Бірақ,
Мен күнге тіке қарай алмаймын,
Түнге де, әрине,
Түн,
Түн де мәңгілік емес болатын,
Жұлдызсыз аспанның ең қараңғы түкпіріндегі қара түсті бостықты
Ешкім де түн деп атаған кезі жоқ.
Үйткені, адамдар
Аяз қарыған терезесін сызғылай беруден өзге ештеңе істей алмайды.
Ал, көзіме,
Көзімнің түкпіріне,
Ондағы шыңырауға қалай қарай алмақпын?
Тереземді кескілеген сәулелер
Бәрібір ол түпке жетпейді.
Біз еске алып көрмеген,
Бірақ ешқашан ұмытпаған істер
Ешқашан күнмен санаспаған екен,
Түнмен жүздеспеген екен,
Ол тек ұйқысыздықтан әбден қалжырап
Сүйене тұрып шылым шегетін қабырға таппаған кезде
Тәнімді сұп-суық қанжардай сызып өтеді,
Көрінбейтін сұп-суық қанжар.
…
Иә, күн де батады,
Бірақ, мен әлі тірімін,
Көкірегімнің ішіне өскен меңіреу мүктер өзегімді құй батпаққа айналдырған,
Мен оны күнде кешемін
Балшық астында сұлап жатқан көшелерде ілбіп басқандай.
Ал,
Жалаңаш табанымның ізі кеудемде жатады,
Маңдаймда жатады,
Батып бара жатқан күннің оны құрғатуға мүмкіндігі жетпеген,
Мен де күнге сенгем,
Сыйынғам,
Бүгін оған өлген адамның жүзіне қарағандай сұлық қарап тұрмын.
…
Онымен қоштасқым келмеді,
Кездескен кезім болмаған да сияқтана береді.
Бәлкім, ол туралы
Жер бетін қаптаған шекаралар мен шеңберлерден де асырып ештеңе айта алмаспын,
Солардың бәрін емін-еркін көктей өтіп жүрген құстар да ештеңе айтып көрмепті.
Бұл шарасыздығымды құстардың немқұрайдылығымен теңестіруге болар…
Қаңырап қалған алып сарайлар мен мұнаралар,
Әлде, менің қаңырап қалған жүрегімнің өзі шығар.
Тізем батқан тасты төбеме көтеріп ғапу сұрасам ба екен деймін,
Ғапу сұрасам ба екен деймін біз алдаған дұғалардан?
Сосын, Қорқыттың көріндей күңіренген
Сонау жанарға ғарық болып кетсем,
Ол мені жалғыздықтан да, Мағынасыздықтан да сүркейлі ақиқатымен
Айна алдында жүздестірсе…
Сосын
Өзінің гүлдің бір бөлегі емесін кеш сезінген жалғыз тамшы шықтай
Өмір мен өлімнің алақанынан
Мен де сырғып түссем.
Дәл сол сәтте
Батып кеткен күннің орнындағы үңірейген тесік
Маған қарай жақындап келе жатса…
…
Иә, күн әлде қашан батып кеткен,
Әлде, тағы да талай батар.
Бірақ, мен әлі де қырау қарыған әйнекті сызғылап
Сыртта үскіріктен жүдеген
Жапырақсыз ағаштардың қарауытқан сұлбасына қарап қоймастан,
Есіктің анда-санда қағылғанын тамашалап
Терезе Жақтауына сүйеніп тұрмын
Ту сыртымнан төніп тұрған жанарымның лебі
Шылымымнң түтінін шұбалаңдата тартып жатқанын да сезбестен.