Өлеңдер ✍️

Тығырыққа тіреп тізгіні ауыр күн,

Амалды барлық шектеді.

Құдайдың ісі-ау, біздің ауылдың,

Тоз-тоз боп,  тарап кеткені.

Көзінің жасын талайлар төгер,

Кіндігін елден  үзгенде.

Көшкен ел  артқа қарайлай берер:

«Қайырлы болсын сіздерге...».

Батасы қабыл, шіркін, керемет,

Дариялар еді-ау салалы.

Айбынды  шалдар бір-бір төбе боп,

Артында қалып барады.

Тағдыры шықса тебеген болып,

Кімнің бар дейсің амалы?

Арнаға сыймас өр өлең болып,

Төлеген қалып барады...

Қоштасып көппен бауырың болған,

Есіңді әрең жиярсың.

Талай жыл жанға дәруің болған,

Әмуді қайтіп қиярсың?

Теңселіп бір сәт, жын қаққандайсың,

Түнеріп, үнсіз төңірек.

...Әй, бірақ барып,  кімге айтқандайсың:

— Қазақтың бұл да жері! —  деп.

Атамекенге созылды көшің,

Тәңірім өзі жебейді.

Қазақтығыңды өзің білесің,

«Оралман»  десе де  мейлі...

...Барар да пенде шаһарға он сан,

Шақырып жатса қиырлар.

Атырау, Ақтау, Оралға барсаң,

Бас тіреп барар үйің бар.

Әрбір үй — менің үзік  арманым,

Ауылдастарым — сөз-дестем.

Ақтөбе менен Қызылорданың,

Тұрғыны болып кездескен.

Өткізер ерді талабы өткелден,

Құт мекен болып басқа отау.

Хат жазар  фб,  М-агенттермен,

Алматы, Тараз, Көкшетау.

Аяқ жетпеген  қала қалды ма?

Бар болса, ол да таусылар...

Астана, Шымкент, Қарағандыда,

Біздің ұлдардың даусы бар.

«Танымай, тұрмын, кім...» — десем, ағам,

«Мұны да,  інім, біл» — дейді.

Біздің ауылдан  бірнеше бала,

Солтүстік жақта жүр дейді.

Айналайындар, барлығы да енді,

(Айтайын мұны тоба  ғып),

Кетігін тауып Мәңгілік елдің,

Кірпіш боп жатыр қаланып.

Үйірге қосып аз арыстанды,

Тигізген көкке төбемді.

Осынау байтақ Қазақстанды,

Менікі демей көр енді!

Шаңырағыңды көтерген мың-сан,

Уықтың мен бір бауымын.

Мен де үзілмеспін, сен аман тұрсаң,

Қазақстаным — ауылым!