Өлеңдер ✍️

Тағы да, міне, кешеу күз,
Тағы да тұман, боз қырау.
Қабағы қату, мешел құз,
Оңдың-ау, орман, тоздың-ау.
Қаланың үстін кешеден
Туырлық бұлттар тұр тұтып.
«Жауады-ау, сірә» деседі ел,
Күзгі де болса, нұр күтіп...
Ойлаймын: «Қара суық қой
Далада, қырда деп қазір.
Қойшылар, шіркін, жігіт қой,
Азаннан бері атта жүр».
Аспанның сұсты түрі тым,
Бұлт ауып кетсе деп жүр ме?
Жаңбыр боп шөпті жібітіп,
Бір жауып кетсе деп жүр ме?
Жүр ме әлде ойлап сол адам
Қызылды-жасыл қаланы.
Кіндік жіппенен ораған
Қия алмай жүр ме даланы?..
Әлде ол әнеу бір күнгі
Тырнаның дауысын жүр ме ойлап?
Кешегі алау гүл – қырды
Кешкен күндерін нұр жайнап.
Менің де көңілім ұйтқиды
Жалаңаш, жайдақ баққа кеп.
...Қабығында әне шық тұрды,
Күн жаумай жылап ақ терек.