Өлеңдер ✍️

Ерке бала Ұлықпан,
Ойынға әбден құныққан.
Алуан себеп айтады,
Амалсыздан қайтады
Қас қарая сыныптан.

Үй мен мектеп арасы,
Бес шақырым шамасы.
Түсте дайым жауапты –
Дәмдендіріп тамақты,
Ішкізуге ағасы.

Ол келгенде сыныптан,
Сөмкесін ап иықтан,
Жанашыры – панасы,
Тоңып қалса
Анасы
Құшақтап сан жылатқан.

«Түсте тамақ аштің бе?»
«Автобусқа түстің бе?»
«Ақылыңнан айналдым...»
Бір үйдегі жандардың,
Жаны соның үстінде.

«Жазуыңды жазасың,
Көп үйренсең озасың,
Деп жебесе ағасы,
Ара түсіп анасы,
Алма дейтін мазасын.

«Жақсы баға алдың ба?»
«Тапсырмаңды болдың ба?»
Деп сұраса тәтесі,
Шақыратын әкесі,
Теледидар алдына.

Жыл соңында Ұлықпан,
Көше алмапты сыныптан.
Ашуларын төкті-ау кеп,
Ұстаздарын сөкті-ау кеп,
Ата-анасы мұны ұққан.

Арқаланды Ұлықпан,
(Жол табылды тұйықтан)
«Талай білім игердім,
Деді, - ата-ана сіздердің
Шапағатты ұмытпан!.. –

Ойлап алыс, жуықтан,
Тәжірибем бір ұққан,
Болса ұстазым сендердей,
Көшеді екем бой бермей.
Сынып аттап сыныптан»
Деп өкінді Ұлықпан.