Өлеңдер ✍️

Әлем кітапқа кіруге ұмтылып тұрады.
П.Малларме.

Кеудемді көмкергем арманмен,
Ақтарсам бола ма қажеті?
Есімде мектепте, балдәурен,
Содан соң...
Қабырға газеті.
Айына бір рет шығатын,
Тиражы болса да бір дана.
Ел жоқта жайлап кеп тұратын
Өз-өзін оқуға бір бала.
Өлеңге ғашықпын.
Шын!
Неге?
Ол десе қалмайды ес менде.
Шатпақтап жазушы ем бірдеңе,
Алтыншы класқа көшкенде.
Әлі де жадымда, жадымда
Томпиған момақан қоңыр ұл.
Балалық айналған сағымға,
Көңілде сағыныш шөлі құр.
Есте жоқ балалық өлеңі,
Өлең көп, өнбеген ісім көп.
Сол ұл тек түсіме енеді,
Қағаздан қатырған мүсін боп.
Мүсінге қарауға жасқанам,
Санамды сарнауық күй жайлап.
Кеудесін кірлетіп тастаған,
Жалғанның жазуы шимайлап.
Шимайдан тазартқым келеді,
Келеді қағазға жан бергім.
Мүсін тек өртеніп өледі,
Сол түсті бір емес сан көрдім.
Күлді ұстап көзіме сенбеймін —
Со мүсін, со газет, со бала.
Ел жоқта шерленіп жерлеймін,
Кітаптан қаланған молаға.
Кеудемді көмкерем арманмен,
Өртенем түсімді түсінбей.
Жалғасып кетемін жалғанмен
Өзім сол қатырма мүсіндей...