Өлеңдер ✍️

Қайдасың, мырза көңіл, мәрт күндерім?!
Серт қылып ат құйрығын шарт түйгенім.
Егесіп екі кештің арасында,
Сүргінге сүрең салып тарттым дедім.

Кіреуке кірбің кілкіп кірпігімде,
Қосып бір құмай Күнді түлкі іңірге.
Түтігіп тебінгімді тер шірітіп,
Күңіреніп күнде жорттым Күн түбінде.

Жыра-жар, тұма бастау, құба қырдан,
Сағым боп сарнай көштім сылаң ұрған.
Қонақтап Қорқыт-тағдыр тар маңдайға,
Жын қуып жылыстадым жұмағымнан.

Қырқып бір қос қанатын қарға түннің,
Тайпалмай, тайғақ кешіп таңды атырдым.
Сере де сере мұзбен шөл қандырып,
Қар қарпып, құсаланып қан қақырдым.

Күрсінді ол осыны айтып ақырғы рет,
Содан соң соқпай қалды батыр жүрек.
Түрткілеп ердің тәнін арғымақ тұр,
Жапанға ымырт-тарих жатыр түнеп.

Тартпа бос, тебінгі сау, терлік аман,
Тек енді тіл қатпайды шерлі бабам.
Күңіреніп Күн түбінде мен де қалдым,
Ей, жалған, не істе дейсің енді маған?!