Өлеңдер ✍️

Өмірден өлшеп берген аз күн қалды,
Ұғындым тұрмайтынын жаздың мәңгі.
Кемпір боп Ләйлі қалды қамыт аяқ,
Шал болып (талы таяқ) Мәжнүн қалды.

Кемітіп зорыққаным,
торыққаным,
Келмейді кешегідей жорыққа әлім.
Ләйлі мен Мәжнүнді мәлім еткен
Махаббат қайда қалды, соны ұқпадым.

Махаббат майып болып қартайды ма,
Таппайсың Арқа шығып, Алтай құла.
Жылдардың құс жастығын жастанып ап,
Ол да әлде жылы жерге жантайды ма?!

Мейлі ғой пақырмын, – де,
Пырақпын, – де,
Бүтінің бір айналар құрақ күнге.
Ұқсаушы ед сол махаббат
Айдалада
жүз ара жұпар жиған бір-ақ гүлге.


Жаныма жылдар бойы болған азық
Қалған-ау, қайран сезім ол да қажып.
Жетуші ек қызды ауылға,
Жүрек сөзін
жорғаның тұяғымен жолға жазып.

Тайпалта тербегені дауыл майда,
Енді сол жорға қайда, ауыл қайда.
Қыз қайда,
Қызық қайда
Жүзік қайда
Жүрегің жүзік «жұтқан» дәуір қайда?

Бәрі де елес болды,
Сағым болды
кешкенім лағыл көлді, ағын көлді.
Өмір бір көрген түстей.
Соны тағы
сағынып, сұм жүрегім, қағынба енді.

Қалыпты көбі кетіп, азы күннің
Білмедім – назымым кім, наз үнім кім.
Болған соң Ләйлісі жоқ,
Қайғысы көп
Мәжнүн бола алмаған мәжнүнмін.