Өлеңдер ✍️

Балауыз шам…
Ымыртта өшіп-жанған,
Бір тал гүлім қара жер төсін жарған.
Жазға ілескен көктемім күзге ұласып,
Көз алдымнан барады көшіп жалған.
Көк түтінге тұншығып түйдектелген,
Үркіп ұшып барады үйрек көлден.
Қай тұйыққа бір күні тірелерсің,
Қайран менің жолдарым иректелген?..
Күрең, күлгін құп көрмей күз іреңін,
Тырналардың соңынан тізілемін.
Бір түнінен бір түні түнеріңкі
Кірпігінен мұңлықтың үзілемін.
Қаперге алмай ілкі үміт, ізгі арманды
Қарашаның қабағы ызғарланды.
Қолаң шашы қобырап қош иісті
Қыр астында қырмызы қыздар қалды…
Бəрі қалды: көктем де, жаз да, қыз да…
Тайғанайды табаным сазда, мұзда.
Қара күйе қазанның қаспағындай
Кім қарайлар қақпақсыз қазбамызға?
Өткірменен өзегім тілінгендей,
Өттім, кеттім өмірден тыным көрмей, -
Сəби ғана күнəсіз бұл жалғанда
«Калимаға» бір ауыз тілім келмей.
Балауыз шам –
Балауса талдай гүлім,
Ғұмырыңды таң атса жалғайды кім?
Еріп бара жатқаның қандай қиын,
Сөніп бара жатқаның қандай қиын…