Өлеңдер ✍️

Бурабай,
Аршылады бұлтың қашан?
Мінезің бір күн босаң, бір күн масаң.
Қамыстай қаулап өскен қарағайдың
Қай күні ұстарамен мұртын басам?
Қабарып қаба сақал – қара тасың,
Аңсарды аспан жаққа қаратасың.
Тал түсте талағыңнан тарс айрылып,
Ішіне тар кепештің қаматасың.
Көретін көк аспанды күнде көзім
Үлде мен қайда, апыр-ау, бүлде кезің?
Ұрымнан ұрын келіп үр қызына
Құмартып құшағыңа кірген өзім!
Есің жи,
Ебіл-дебіл жылай берме,
Еркін-шат еркелігің ұнайды елге.
Есіктен енбей жатып төрге озатын
Еріккен, желіккенге құлай берме.
Сөзіме Алла куə, аспан айғақ:
«Қоңсыға» тағдыр бізді қосқаны айғақ.
Жағасын жасыл жұмақ Шортанкөлдің
Кетпесін кешегідей шошқа жайлап!..
Тегіміз болғаннан соң түрік біздің,
Келмейді шырт мінезбен шырық бұзғым.
Көшірген көк жұлдызын тұнығына
Сексенкөл көзі емес пе қырық қыздың?!
Ай, күн мен айыра алмай жыл арасын,
Қай жаққа қаңғымады мына басым...
Көз жасы Қырық қыздың аз болғандай,
Бурабай, неге сонша жыланасың?