Өлеңдер ✍️

Амал не, арман алыс, жалған қысқа...
Əрнеге аңғал көңіл алданғыш та.
...Ақсуға аялдап ем амалсыздан,
Жете алмай Алакөлге қалған құсша.
Таңдайға тамшы суын тамызбаған,
Алакөл – əлі күнге аңыз маған.
Жалғанның жалпағынан жай таппаған,
Жайымды түсінер-ау жаны ізгі адам.
Биік пен ұзақтықты ұшқан алар,
Ұзамай Алакөлге құс та қонар.
Қыстағы Күннің шығып, батқанындай,
Қызығы бұл жалғанның қысқа болар.
Талайдан іңкəр едім сол айдынға,
Жете алмай қалып қойдым қалай мұнда?
Қамығып сала берем, мүшкіл халмен,
Көктегі ұшқан құсқа қараймын да.
Құлазып,
Қиын болды-ау мұң кешкенім,
Басымнан, көрмеймісің, күн көшкенін?..
Дүлдүлмен жарысардай шамам болса,
Құрбыммен көл жағалап жүрмес пе едім,
Байқамай қыр астында қыс қалғанын,
Басымнан осы ма, əлде, ұшқан бағым?..
Жүрмес пе ем əйтпесе, əттең, сол қызбенен,
Қызықтап Алакөлге құс қонғанын.
Жабығу жарты жолда кімге ұнамақ,
Бар ма еді қанатымда бір кінəрат?
«Ардағым қашан ұшып келеді?» – деп,
Алаңдап жүрген шығар құрбы қарап.
Бір көру Алакөлді арман болды.
Қасында қарақат көз қарғам бар-ды...
Кім елеп,
Кім есіркеп,
Кім аясын,
Жете алмай жарты жолда қалған жанды.