Өлеңдер ✍️

Қойғанша арман дүние асылыңды ап,
Жайдарман жастық шақтың бəсі қымбат.
Ақ қайың – ару əлем арасында
екеуміз ойнап жүрміз Жасырынбақ.
Сайтан қыз!
Сонша неткен шалт немесің? –
Көзіме көріне сап жалт бересің.
Шалқалап шат күлкіңді шашасың кеп
Қалқалап ақ қайыңның ақ денесін.
Қолыма бір түспеуді машық көріп
Күлкіңді бара жатсың шашып-төгіп.
Сəуленің сынығындай мың құбылған
Мен тұрмын қылығыңа ғашық болып.
Тірлікте тілегі бір жас адамның,
Қайыңды, қалқам, неге тасаландың?
Құлдырап қолды-аяққа бір тұрмайсың
Секілді жалғыз қызы Жасағанның!
Осылай құбылмасаң құс бейнелім,
Көзіңнен көкірегім ішпей ме мұң?
Ақ жұмақ – ақ қайыңның арасында
қолыма жүре тұршы түспей менің.
Қалқалап, қаз балақты қайыңды өлке,
Қойныңа ала тұршы айымды ерке.
Жалт берер жанарымнан жасыл жалған,
Өтінем, қарағымнан айырма ерте.
Көз жазып қалқашымнан қалам қалай?
Сабырға мен де сараң, сараң маңай.
Жаныңа жете бере байқағаным:
алаңдап тұр екенсің маған қарай.
Көзіңнен інжу-маржан ұшқын беріп
Қолыма өзің келіп түстің бе, елік? –
Алқынып келген бойда аял таппай
Қайыңмен қоса аймалап құштым келіп.
Құштым мен,
Бұлқындың да бұлқынбадың
Дегендей: «енді сенің ырқыңдамын...»
...Егіліп ес жиғанда тұрдың жылап
Төгіліп қалған жерде күлкің лағыл...
Кірпікке мойыл моншақ мұң байланып
Сен тұрдың не болғанын білмей қалып.
Жайына Жасырынбақ қалған сынды
Ойда жоқ ойынымыз шынға айналып.
Жүзіңді ұялтпауға ыңғайланып
іркілді іңір шаққа күн жайланып.
Біз шықтық ақ қайыңның арасынан
ойда жоқ ойынымыз шынға айналып.
Сөз беріп өрт тіліне, дерт тіліне
Қанша жыл содан бері өтті, міне...
Бүрмелі көйлек киген биші қыздай
Кездейсоқ шыр айналып кетті дүние.
Секілді сері күннің гүлтұмары
жүрегім сені ойласам, бұлқынады.
Адасып жүрген шығар, кім біледі,
Ақ қайың арасында күлкің əлі...
Ақ қайың,
қалған бір кез асылыңды ап,
Шақырар кімдерді енді қасына ымдап?
Қайран-ай, қайта айналып келмейді-ау сол
ойыны жастық шақтың – Жасырынбақ...