Өлеңдер ✍️

Жастығым-ай,
Mac күнім-ай гүл – базар,
Елең көңіл
менен де бір тыңда «зар»:
Азабы – мұң көңілімді кім аулар,
Жазалының жан жарасын кім жазар?
Жазалымын, жайымды ұқсаң, жас күннен,
Жанан қызға жан сырымды аштым мен.
Ол ұқпады.
Жолыққалы тағы да
мектебінен қайтар жолда тостым мен.
Мектеп жақтан келе жатты бір топ қыз,
Бір топ қыздың ортасында – Үркек қыз.
Жайраң қағып,
Жанай беріп өтті олар,
дегендейін: «Сен жалғызсың, біз көппіз».
Сыр ұрласар,
Сыбырласар мəз болып,
Бал-бұл жанып,
Балғынданып,
Назданып...
Алабұртты көңілімнің айдыны
аққуы ұшып, жатқандайын қаз қонып.
Онсыз да асау, Үркек қызды үркітіп,
деді бірі: «Төлегенің тұр күтіп».
«Жол торыған қарақшыға ұқсайды...» –
Деді бірі Бекежанды пір тұтып.
Əзілі мен күлкісіне көмдіріп
өте шықты он еркетай – он қылық!
Ескі жолдың ернеуінде мен тұрмын
Көңілімді неге болса көндіріп.
Хор қызындай мекендеген бұлт елін,
Көзге ілместен,
Сездірместен сырт өңін
Арқасында ақ бантигі алаулап
Кете барды менің арман – Үркегім.
Кете барды қайрылмай да қарамай
Аңғал, албырт жүрегімді жаралай,
Тым болмаса...
Тым болмаса бір рет
жанарын да төңкеруге жарамай.
О несі екен,
Өте шықты-ау өң бермей?!
«Əлде... мені жүр ме өзіне тең көрмей?»
Көкірегімнен өре тұрып өр намыс,
Көңіл шерін шертіп жатты шерменде ой.
Өңменімнен өтіп кетті-ау бұл қылық!
Қара басып қалғандаймын қылғынып.
Қайрылмаған қалқатайдың соңынан
Қала бердім қара көзім тұндырып.
Көз ұшында бейнелері бұлдырап
Қыздар кетті қайрылмастан тым жырақ.
Иығыма түскендейін Күн құлап
Жол үстінде тұрып қалдым тұнжырап.
Жалғаспады,
Алға аспады жол біздің,
Қара жолда қалды табы соңғы іздің.
Қайран дүние-ай, қайда екенін кім білген
Маған алғаш мұң сыйлаған сол қыздың?..
Атар таңмен келмеген соң қатар бақ
Несін айта берем енді мақамдап:
Ертe өнсе де екі уыз жүректе
Бүр жармады біздің ұяң махаббат.
Уақытқа дауа бар ма үлпетсіз?
Көк тұманын келе жатыр бүркеп күз...
...Ауық-ауық ақ бантигі алаулап
түсіме еніп жүреді ылғи Үркек қыз