Өлеңдер ✍️

Өзге таулар қызғанышпен қараған,
Бұл Қазығұрт бізден төмен жаралған.
Жан біткенді жиып алған бойына.
Бар тіршілік қалай одан нәр алған.
Тауларда да болды ма екен күндестік,
Қызбалық па әлде мүмкін білместік.
Тіршіліксіз қалғанына намыс қып,
Дауласуға жиналыпты бірде өстіп.
Көк тіреген қарт тәкаппар Алатау,
Қатпар-қатпар шежірелі Қаратау.
Төңіректе тау біткеннің барлығы,
Күйініштен шығарыпты үлкен дау.
Сабыр-сабыр деген екен Қазығұрт,
Алатауға айбарланған тарығып.
Тіршіліктен бөліп-бөліп берер ем,
Болмайтынын айтқан екен қамығып.
-Ақылға кел, тәкаппарым Алатау,
Су тартылсын тігіп берем бір отау.
Аямай-ақ дәл қазір-ақ берер ем,
Қарлы шыңды тұра алмайды бұл отау.
Ұлытауым, Алатауым, Қаратау,
Бәріңе де тігіп берем дара отау.
Жан ішетін су жатпайды төбеңде,
Сусыз шыңда тұра алмайды бұл отау.
Қызғаныштан жаны күйіп кетті ме,
Ақылдары соған ғана жетті ме?
Алып таспен аямастан осыпты,
Қазығұрттың қақ жотасын кесті де.
Қазығұртта қол қусырап жатпапты,
Бар даусымен жаңғыртыпты алқапты.
Арашаға құдіретті өзіндей,
Қасиетті жеті ұлын қаптатты.
Соны естіп қалған таулар қорыққан,
Бас тартыпты атақ үшін жорықтан,
Пенделігін жас таулардың Қазығұрт,
Сол арада кешіре алмай торыққан.
Айырылып алып биік тасынан,
Қара бұлтты жіберместен басынан.
Күңіреніп күрең бұлттар жылаған,
Жай оты да кетпей қойған қасынан.
Нөсерін де Қазығұрттың сүйемін,
Содан бері өркешіндей түйенің.
Тіршілікке құт болсын деп төктірер,
Бұлт ілінсе жібермейді киелім.
Құбылысты заңдылыққа балаймын,
Болған солай. Болады деп санаймын.
Күн күркіреп, шытынаса найзағай,
Бұлт бүркеген Қазығұртқа қараймын.