Өлеңдер ✍️

Қара тұн құлайды бауырына ап даланы,
Күрең нұр көкжиек көзінде мелдеп тұр,
Аққан қан сияқты.
Жұлдыздар қаралы, ғаламның бетінде жаралы
Жұмыр Жер адасып барады.
Күрең нүр көкжиек көзінде сырғанап
Өшеді. Өлген — ол үміті Алланың.
Азалы сияқты. Сайтандар тұр қарап, ібіліс төсіне
гүл қарап
Пенделер иманын ұрлап ап!
Бұл сәтті суреттеу — қан жұтып айтатын
қасірет.
Мен — түссіз ферзімін ақ қара шаршыда
сенделген көлеңке сияқты,
Ой ұстар басы жоқ.
Ақ нөсер құюда Иемнің жасы боп.
Атпайды таң енді, шықпайды Күн көкке,
Ырғағы бұзылған әуендей. Іші өрт сияқты.
Абылдар кірмеген дүрмекте, Қабылдар
ие еді құрметке,
Мақшардың таңы ертең! Дірдекте, ал
дірдекте.
Менің де, Сенің де сөздерің күмәнді,
„Адамзат баласы зиянда, ғапыл әм..."
Ертегі сияқты.
Ертеңім тұманды — артым от.
Кеш, кешпе күнәмді,
Алған — мен, берген — Сен едің ғой
Құранды.
Жұмыр Жер адасып барады,
Қолында Құраны.