Өлеңдер ✍️

«Қасым қимылсыз жатты. Көзі аспанға қадалған...»
Сырбай Мәуленов

«Қыстың желі ызғырып, терезені шертеді...»
Дені қашқан денеде дегбірсіздік дертеді.
Әлімсақтан ақиқат аманаты Алланың:
Тірі жүрген пендеге өлу де бір серт еді...

«Қыстың желі ызғырып, терезені шертеді...»
Өлім деген—Ақиқат,
Өмір деген—Ертегі.
Тағдырына таңылған,
Тамырына тараған
Табылар ма, жалған-ай,
Тарыдайын дерт емі?

...Үй ішінде білте шам өлімсірей жанып тұр,
Таңға жетпей жарықтың өшетіні анық-дүр.
Аңдып келген Ажалға айласы жоқ Ақынның
Ат басындай жүрегі әлсін-әлсін соғып тұр.

Ақын жатыр төсекте айрылғандай тіл-жақтан.
Шындық шіркін осы ма шыңырауға шым батқан?
Дімкәс дүние алдында дірмән де жоқ, дәт те жоқ:
Еңсе еңкіш,
Бой бүкір,
Жұрт қабағы зіл-батпан.

Ат басындай жүрекке қолын созды сұм Ажал,
Сұрқай түннің қойнына көлеңкесі сұлаған.
«Біттім...» деді білте шам өзі жұтып өз тілін,
Жақсам етті шырақты?!
Тапсам етті бір амал?..

«Қыстың желі ызғырып, терезені шертеді...»
Қатты жапқан есігін қайта келіп серпеді!
«Болдым...» деді ұлы Ақын өзі жұтып өз демін,
...Өлім неткен қатігез?
Өмір неткен келте еді?..