Өлеңдер ✍️

(Әрі әзіл, әрі шын)

Ой тасқынын тежеп ақын
әсте бөгет құрған ба.
Шалқып кейде шабыт келеді
Ыдыс жуып тұрғанда.
Отыра қап жаза қояр
Мұршаң қайсы мұндайда,
Әйел байғұсқа ондай сәттер
бұйыратын күн қайда.
Столыңа оралып кеп,
жаңа орныға бергенде,
Ырыққа көніп қыңыр сөздер
енді ұйқасы келгенде,
Сүт тасиды ас үйінді
ала кеуім түтін ғып,
Мұндай сәтте шабытыңа
қайдан келсін бүтіндік.
Киіндіріп мектебіне
жібергенше баланы,
Сәске өтіп, түскі астың
қамы келіп қалады.
Тағы да ас үй... жүргенінде
Құшағында тағылар...
Торғай болып ұшып сөздер
Шабыт тауы шағылар.
Білем, білем «қол тимесе
жазба» дерін сыншылар,
Сыны емес, дәл осы сөз
жан ауыртып шымшылар.
Жазбай қойсам...
жазбай қойсам...
жазбай қойсам тұншығар.
Жас ұрықтың құндағында
өспеуіне
кім шыдар.
Бөбегіңдей поэзия
тұрса тербеп жаныңды
Жүрегіңді жаулап алған
бірде сүйген жарыңды
Елестетіп,
бар қалпыңды
билеп алса ойынды,
Күшің жетіп тыйып көрші,
жиып көрші бойыңды.
Мықты болсаң, бас тартып көр
кеудеңдегі бұлбұлдан
Жүрегің мен бұлбұлыңның
ұясы бір, бір туған.
Ажырасса бір-бірінен
өмірі жоқ, білмейсің.
Соны ұқпай тұрып сыншым,
пілдейсін-ау, пілдейсің!
Табиғаттың жаралмышта
берген ғажап сыйын ап,
Бұлбұл үннің бар сыйқырын
көкірегіңе құйып ап.
Жүріп, соны қиқым тірлік
құмырсқа іске қиып ап,
Ақын әйел, көрген күнің
беу байғұсым қиын-ақ.