Әңгімелер ✍️

Жаз күнінде түнде далада отырған адамның аспанға қарай беретін әдеті. Жазық даладағы қырман басындағы қарауыл Бекбай қарт таңды болжап, үркер қарап, одан жеті қарақшыны түгендейді. Сөйтіп далада өскен қазақтың алысты болжайтын жіті көзі аспан әлемін тегіс шолып отырып, түстіктен туып келе жатқан бір жарық жұлдызды байқайды.

— Япырмау, бұрын жұлдыздар да. шығыстан туушы еді, енді түстіктен туатын болған ба,— дей беріп—«өзім шатасып отырмайын» деп үркерге қарайды. Үркер шығыс жақта, темірқазық төбеде, бәрі орнында. Сөйткенше болмай әпсәтте әлгі жұлдыз арқан бойы көтеріліп, одан заулап түстіктен шығысқа қарай төбеге келіп қалады. Әлгі жұлдыздың зымырап бара жатқаны көріне көзге байқалып тұр. Сонда әлгі Бекбай қарт отырып:

— Ой, сұмдық-ай, заман өзгергенде аспан да өзгереді екен ғой, бұрынғы жұлдыздар жымың-жымың етіп, бір жерде тұрып алушы еді, ендігі жұлдыздар қас қаққанша аспанды кезіп шығатын болыпты-ау деп ойлайды.