Өлеңдер ✍️

Күндізгі күннің жалыны
Желдің жеңіл адымы,
Толқынның демалысы,
Дарияның өр ағысы.
Көкіректе қалыпты,
Былдырлап құстың тіліндей.
Жабықтан түскен жарты айдың
Жарығының тініндей.
Оралмай кеткен әндердей,
Бір айтылып соқпаған.
Құйылған нәзік сәуледей,
Жоғары вольтті токтардан.
Қара аю орман қаулаған,
Қалыпты артта алыс түн.
Аспаннан жерге саулаған,
Ақ жұлдыз қардай ақ ұшқын.
Қалыпты есте баяғы
Сәттер бір сәби түстердей,
Қызуы өткір күндердей,
Қоңыр салқын кештердей.
Құлама еркеш жар құмдар,
Шайқалған желмен шалғындар.
Омырауынан ақ бұлттың,
Үзіліп түскен жаңбырлар.
Көкіректе тұр тұнып,
Жағадағы таныс тал.
Айдында төсі жыртылып,
Үйірілген асау ағыстар.
Көңілде тағы қалыпты,
Қызылорда көп жері.
Сыр бойының даңқты
Қоңыраулы найза шеңгелі.
Тағы да еске түседі,
Жау жүрек бүркіт жан достар.
Құрыштай шымыр мүшелі,
Құрықтай биік жолдастар!
Аспаннан жауды от тамшы,
Жел ғана қазір жоқтаушы,
Солар бір тұрған үйлерге,
Аялдап қиял тоқташы!
Аласа ағаш қақпалы,
Асқардың кіріп үйіне,
Шалғайда Шаңқай жақтағы,
Барайық қыздар биіне.
Темір жол асып, құм кезіп,
Баратын оған қайда өткел?
Шақыратын еді-ау түнде өзі,
Тұнған бір көлдей әйнектер.
Шеткі үйлер ұйықтап мамонттай,
Өзіне шағып өз мұңын...
Көсіле қалып алыптай,
Салмайтын бізге көз қырын.
Баяулап бұлттар көшетін,
Жаяулап желдер есетін.
Жаралған жандар қиялдан,
Сәуледей көше кезетін.
Өзіндей түнгі мезгілдің,
Жел үнсіз, өзен тасқынсыз.
Барқыт күз қойын ашатын
Бауырында қалғып тас тілсіз.
Түнімен қыздар билейтін,
Тостаған көзді еліктей,
Күлкілер түнді тілетін,
Толқыннан ұшқан көбіктей.
Күлетін қыздар елжіреп,
Әлденеге елеңдеп,
Шай орамал желбіреп,
Шай көйлегі көлеңдеп.
Тербелетін теректе,
Жапырақтар билеп жарысып.
Жастық шақ зырлап жел өкпе
Жететін жедел таң ұшып.
Дымқыл жапырақтардан,
Аралар ізін андыдық.
Құмды топырақтардан,
Қызықтар іздеп қаңғыдық.
Аспанды жарып күркіреп,
Соғыс кеп жетті бір күні.
Базары тарқап аңсардың
Басылмай қалды ынтығы.
Тереңнен толғап дем алдық,
Темірден қайта жаралдық.
Жер сияқты бөліндік,
Көк сияқты сөгілдік.
Атомдай мыңға атылдық,
Теңіздей толқын сапырдық.
Электр зарядтарындай,
Найзағай болып тартылдық.
Айрылдық талай достардан,
Айрылдық талай көз-жастан.
Айрылмай қалдық аспаннан,
Түледік қайта тозбастан.
* * *
Бақыт іздеп қаңғыған
Қобызшы шал Қорқытты.
Қайда барса алдынан
Көр шықты да қорқытты.
Жаны жанып үйтіліп,
Ішінде аш ит ұлып,
Ілбіді ол ілгері
Түйе үстінде итініп.
Күн артынан күн өтті
Өмір қысқа, жол ұзын.
Күңіреніп күнелтті
Қорқыт шалып қобызын.
Жел сарнады қобызда,
Жер зарлады қобызда.
Көл аңырады қобызда,
Сам жамырады қобызда.
Қобыз күйін тас жұтты,
Жаны елжіреп езілген.
Таулардан да жас шықты
Боздағанда боз інген.
Талай заман қаңғырып,
Безді ол туған үйінен,
Тапты ақыры мәңгілік
Өмірді өз күйінен.
* * *
— Қоңыраулап сыңғырлаған бұл қайсың?
— Мен сағатпын.
— Жан-жағыңа қарайлап бір асықпай,
Зымырамай неге орныңда тұрмайсың?
Жалт бересің ор киікше бір қарғып,
Кім жаратқан сені жүйрік тұлпар ғып.
Қайран уақыт қас-қағымда өтесің,
Аялдамай айналаға іңкәр ғып.