Өлеңдер ✍️

Бұлт торлағаи Ленинград аспанын,
Жаңбыр... жаңбыр төгеді көз жастарын.
Сонау соғыс күндерінде күн көрмей,
Секілді ол өткен сенің жас шағың.
Жалтыр аяз,адам беті домбығар,
Ленинград көпіесінде омбы қар.
Қала іші қап-қараңғы күндіз де,
Тек кештерді күндіз етер бомбылар.
Әр бұрышта «сақтан» деген тақта бар,
Қарауылдай қатып қалған қақпалар.
Суворов тұр жалан ұстап қылышын,
Мен барында ашылмас деп жатқа олар.
Қараңғы түк жағылмайды алаулар,
Сен келесің жүрегіңде жараң бар.
Жатыр бұғып жаудан өзін жасырып,
Бір кездегі Пушкин жүрген алаңдар.
Жатыр үйлср жау оғынан бұзылған,
Аяз сорып, етке тепкен қызыл қан.
Сен келесің саған тиген сыбаға,
Тәулігіңе талшық етер үзім нан.
Өміріңе салмақ түсті балғын жас,
Мұз боп қатқан болды Нева тағдырлас.
Атланттай күмбездері көтерген,
Нәзік бойың иілген жоқ талдырмаш.
Жас қиялың сол шақтағы түн кезген,
Қалды ұштасып қанат жайып бұл кезбен.
Қазір енді өзің салған сарайлар
Саған қарап күлімдейді мың көзбен.