Өлеңдер ✍️

(Қабаш Оспановқа)
Тастады өзін арқа ашып,
Арқа — өзен, бал құрақтар...
Жерді сүзіп, тарпа басып,
Алып қашты арғымақтар.
Ілесе алмай қарқыныңа,
Қалып қойсам кешірерсің.
Тәтті әзілдер айтылды да,
Бір бөлістік Есіл кешін.
Сыпырдық та ер-тоқымын,
Дедік: еркін атқа тынық.
«Жаназасын» ерте оқыдым,
Шампанский жатты атылып.
Шықты атылып жаз сыртқары
Күзгі жайдың от оғы ұрып.
Ауған жедел қаз бұлттарды
Түсірді Есіл фотограф.
Көп айлар мен көріспеп ем,
Нелер қалды бөле ішпеген.
Дала, өзен, бұл тоғайдан
Нелер қалды бөліспеген.
Тыңдай берді Есіл күліп,
Сенің сүйген айтылды әнің.
Көк толқынды кешіп жүріп,
Байқамаппыз ай туғанын.
Саған сырлар шерттім қанша
Көңілімнің құсы түсіп.
Кейде осылай боп тұрмаса,
Өледі адам іші пысып.