Өлеңдер ✍️

Төбесінде зеңгір көк —
Тебетейі жарасқан.
Жер мен көкті белдеулеп,
Тартыла қалған Қараспан.
Дауылды күні жарылып,
Ауғандай аспан төрінен.
Алғандай қоныс жалынып,
Арыстың осы белінен.
Ол жайлы елде көп кеңес,
Аңызға қойнын дала ашқан.
Жерде де емес, көкте емес,
Қалқиды жонда Қараспан.
Бейне бір қарық қылғандай,
Қандырып жазда жер шөлін.
Қараспан тауы тұрғандай,
Идіріп бұлттың емшегін.
* * *
Жанның шөлін ән-күймен
Қандыра бір суарып,
Дәм таттырып әр үйден,
Салды Кавказ шығарып.
Кілт кідіріп тоқтадым,
Қайта артыма жалт қарап,
Күміс мұнар көк тауын
Көп күн жүрді арқалап,
Жел сыбырлап сыр айтып,
Толқып құйды жыр шумақ.
Кетті солар тыңайтып,
Қалдым сергіп бір қунап.
Кейде ашуға бой ұрған
Шатырлаған аспанның.
Кетпес сірә ойымнан,
Орындықтай тастарың.
Кетіп барам балаңдай
Көңілімде орнап жаз.
Сен де менің анамдай
Тілеулесім бол, Кавказ!
* * *
Мекендеп байтақ Орта Азияны,
Тапқандай мәңгілікке жаз ұяны.
Күзде де қызыл-жасыл гүлдер жауып
Көктемдей құлпыртады жазираны.
Тимейді суық лебі мұз-қарыңның,
Болмайды мұнда ешбір ызғарлы күн.
Зеравшан қыста ағады өлеңіндей
Өзбектің қара қасты қыздарының.
Көргенде ақ мақталы тауды алыстан,
Көргенде бұлбұлдарды самғап ұшқан.
Күрсініп ауыр дем ап, жаутаң қағып,
Қарайды көршісіне Ауғанстан.