Өлеңдер ✍️

Тыпырлап туғанына ол анадан,
Алпыстай асып кеткен жылдар одан.
Толтырып көз жанарын табиғатқа,
Туғанда тұңғыш, ақтық бір қараған.
Күн көзі енді оған жабылардай,
Өксіген өтетіндей бағы жанбай.
Келбетін көкірегіне орнатқалы,
Қараған көкке, жерге дамыл алмай.
Содан соң көзі кеткен қорасаннан,
Дүние жарық күнін жаба салған.
Көр ауыл ойламаған емдетуді,
Әуелден етті ғой деп қор жасаған.
Екі көз ұйқысынан оянбаған,
Тек қана көкірегі ояу қалған.
Ұмытпай естігенін еске сақтап,
Елінің шежіресін баяндаған.
Бұлақтай көзі ашылған кеудесінен,
Бір сәуле саңылау тапқан зердесінен.
Сыпылдап саусақтары ойнай берген,
Айрылмай домбыраның пернесінен.
Келмейтін өнер де жоқ екі қолдан,
Ауылдың көзі менен көркі болған.
Жалғыз-ақ жарық күнді бір көре алмай
Келеді көкірегінде дертіп арман.
Өмірдің алпыс жылын алып ұрып,
Келеді ол жер бетінде әлі жүріп.
Жоқ болған туа сала бұла дала,
Көрінбей келеді әлі сағындырып.
Түсетін жанар оты көш жыраққа,
Шіркін-ай, не жетеді қосшыраққа.
Айнала жапан дала жаңғырғанда,
Арманы — бір қараса осы шаққа.
1957