Өлеңдер ✍️

Сайын Мұратбековке

Қашаннан ойың өрде, төрде көшің,
Аралап алпыс асу бел-белесін,
Арқаңа қара нардың жүгін артып,
Алдында аламанның сен келесің.
Арала қазағыңның қай ұлысын, –
Бәрінің бөле-жармас Сайынысың.
Қапталы қарағайлы қара орманның
ішінде қабығы аппақ қайыңысың.
Қарындас қазақ түгіл, қытай үшін
Қытайдан асып түскен сыпайысың.
Тәңірі тауып қосқан Мәрияның
түп-түгел түгесілмес ұпайысың.
Өзгертпей қыздай ғашық көзқарасын,
аялап келеді ол сөз данасын.
Біз үшін тарлан болсаң тартыстағы,
Мәкеңе алпыстағы бозбаласың.
Замана былқылдасын, сылқылдасын,
Былық пен шылықтардың сыртындасың.
Туған жер талайына туа салған
Басқадан орның бөлек бір тұлғасың.
Қашпайтын қызықты күн, қымызды күн,
Қазықтай қағып қойған нығыздығың.
Еңкейіп елің сүйсе маңдайыңнан,
Жеткені жетесіне сыбызғы үнің.
Жабыла жапырылып, жалпылдайды ел,
Жүзге де сылқым басып, сарқылмай кел.
Ішінде үркердей бір шоқ жұлдыздың
Самала Сайын болып жарқылдай бер!