Өлеңдер ✍️

Әділ айтқан әзілімді кек түйген
талай досым көрместей боп кетті үйден.
Оған да өзің күйзелесің, күйесің,
кінәң жоғын біле тұра бет күйген.
Құрдасың ба,
сырласың ба көптенгі,
көтермейтін болып алды өкпеңді,
Жақсыға да жақпайсың сен,
қаншама
шындықты айтып
шырылдадым— деп кергі.
Осы күні отырмасаң кіл төрде,
көлгірсімей күле алмайсың үлкенге,
Жағынбасаң — жамандайды шыға сап,
тура сөзді таба алмайды жұрт емге.
Күні кеше айтамын деп сәл мінін,
қытығына тидім бе бір әлдінің,—
енді маған мұз қабағы жібімей,
сызданарын сезіп тұрмын дәл бүгін.
Ескертіп ем елге қыры жоқтығын,
торсаң қағып,
теріс қарап өтті інім.
Іш қазандай қайнағаны болмаса,
жаңғырыққа айналады өткір үн.
Әр сөзіңнің іздесе жұрт астарын,
кімге керек шындық бетін ашқаның,
келе-келе құрдастардың өзіне
қалжыңдаудан қашқалақтай бастадым.