Өлеңдер ✍️

Қансын құмар, қалсын да бір басылып,
Қырға шығып қайтайын, қырға шығып.
Көптен бері көңіл де алағызып,
Кермені үзер тұлпардай тұрды асығып.
Атың қайда, ақсақал, берем деген?!
Қатын қайда, қасыңа ерем деген?!
Бұзау баққан баяғы боз даламды,
Орағытып оңды-сол көрем бе мен?!
Көремін бе аралап, япырым-ау, шын,
(Жанға неге, туған жер, жақындаусың?)
Қайталар ма сай-сала жаңғырығып,
Сақ-сақ күліп самғаған ақын даусын.
Қырды аңсадым, дүние-ай, қырды аңсадым,
Көкірегімде тасып та тұр қанша ағын!
Ұқсаң, шіркін, туған ел, қазіргі бір,
Тентегіңнің тебіреніп тұрған шағын!
Асаулауын ерттесін маған аттың,
Қартым, өзің дұрыстап тағалатқын!
Ерем деген ел болса – шақыр бәрін,
Туған жерді келеді-ау аралатқым.
Сауырында сан аттың сартылдаған,
Қамшыңды да бере тұр, қартым, маған.
Бірі сынап, біреуі жылап тұрған,
Ағайыннан айналдым аңқылдаған!
Айналайын абыржып жүрген елден,
Құрдастардан қызықты бірге көрген,
Қарындастан айналдым,
Қысылған боп,
Сылқ-сылқ күлген сығалап іргелерден.
Қырым қандай кең еді өлшенбеген,
Қиырына жете алмай жел шөлдеген,
Көкжиекті кезіме қондырып ап,
Кереметтей құйғытып көрсем деп ем!
Ата-баба ары мен арманының,
Жалғасы боп жетсе деп самғап үнім,
Құйындатып көрейін қырға барып,
Әпкел бері тізгінді, жан бауырым!