Өлеңдер ✍️

Жас жетіп, жақ тамырың білеуленді,
Күннен күн көз гауһарың кіреуленді.
Теріңнен көрің жуық болғанменен,
Қоймайсың үзеңгіңді шіреуді енді.
Қайткенмен, кәріліктің ең апаты,
Қардай-ақ қалың жауған сіреуленді.
Ой шіркін олай-былай толқығанмен,
Күш кеміс жан - жағыңды күреуге енді.
Бай - байлап балаларға, болмай күлкі,
Қойсайшы, қу дүниені тілеуді енді.
Онан да от басында отыр тыныш,
Бүлінбей: "Бай қылам, - деп, - біреуді", енді.
Кетіріп қадіріңді қазымыр болсаң,
Үй-ішің ой қылады іреуге енді.
* * *
Дүниенің опасызын көрдім көзбен,
Нанбаушы ем "опасыз" деп айтқан сөзбен.
Қаншама халық басқарған хан болғанмен,
Шат болып шалқақтауың — жиырма - отызбен.
Уақытында осы өмірдің өрге ұмтылып,
Хабарың болынбайды басқан көзбен.
Қырық жас қыңырлығыңды қойдыратын,
Бара - бар бағындағы алтын тезбен.
Ісінді өткенде еткен ұят көріп,
Болуға бел буарсың бір мінезбен.
Елу жас салмағыңды сәл кемітіп,
Табанда тайқақтатар, басып бежбен.
Әлсіреп алпысыңда қалмасаң да,
Көшке ерген кісідейсің кәрі өгізбен.
Жетпіске жеткеннен соң жынсыз жұртты,
Алдаған адамдайсың құр қобызбен.
Сексенге барғаннан соң, сілең құрып,
Ұрысып отырасың екі безбен.
Тоқсанда тұрмастай ғып томар үйіп,
Басыңнан туысқанның бәрі безген.
Жүз жастың жарты пұлға керегі жоқ,
Балшықтай бала ойнап, қолмен езген.
Аңландар ақылы толық азаматтар,
Мысалым менің осы біліп, сезген.

1937