Өлеңдер ✍️

Өзенімен, қаласымен Безенген күз.
Кеш еді, келе жатық өзенге біз.
Қайтуға өзенді өрлеп, арал көріп,
М...сыз шығалық деп, кезенгенбіз.
Осы күн — жүрек дүрсіл қаққан күні,
Ертістің езу тартып аққан күні.
Суда — сәуле, көкте - шапақ, жерде — электр,
Ертісте күн қуанып, батқан күні.
Сүйеніп иығымыз құшақтасып,
Аяқтар сүйкенісіп, бірге аттасып,
Айқасып білек белге, саусақ бірге,
Келеміз өзенді өрлеп бір-бір басып.
Ертістің ілбіп, өрлеп айырығын,
Сөз қылып, тоғай, аспан, су, қайығын,
Маужырап бұйра талды ерке арал, —
Сондағы сүйенгенім қай иығың?
Отырдық тірек етіп кескен түпті,
Жұлдыз, су, орман, әуе бізді күтті.
Баладай бал ерніңді сүйгенімде,
Бір сенен басқа өмірдің бәрі бітті.
Әне, анау әдемі өзен суы емес пе?
Шоқ шапақ алтын күннің буы емес пе?
«Мен сендік мәңгі жаным!» дегеніңе,
Ұлы өзен, бейуақ, жұлдыз куә емес пе.
Жүректен бір махаббат лебі соғып,
Бетіңе қызғылт қаның тұрды соғып.
Қан қайнап, тіл байланып, жүрек жанып,
«Жүр!» дедім қатты қысып сүйіп болып.