Өлеңдер ✍️

А. С. Пушкиннен аударма

Қу далада, құла түз,
Жер қақдаған күн тамыз.
Күзетшідей жапанда
Анчар — ағаш тұр жалғыз.
Табиғаты сахраның
Өсірді оны ашумен:
Тамыр, бұтақ, жапырағын
Суғарды да зәрлі умен.
Түстегі ыстық ерітсе,
Қабағынан тамады у.
Кешкі салқын қорытса,
Мөлдір сағыз у қою.
Қонбайды құс ағашқа,
Жоламайды жолбарыс
Тек жел ажал ағашқа
Салып өтер бір жарыс.
Иә қара бұлт қаңғырған
Жапырағына жауғанда,
Бұтақтағы жаңбырдан
У төгілер от құмға,
Адамға адам әмір қып,
Жұмсады улы анчарға.
Кетті көніп бұл қаңғып,
Ап қайтты уды ол таңда.
Әкелді ажал сағызбен
Қу жапырақты бір бұтақ,
Қаны қашқан қу жүзден
Салқын тері бұршақтап.
Әкелді — кетті әлсіреп,
Күркесіне жатты бұл.
Қожа алдында күші көп,
Өлді солай сорлы құл.
Алып патша бұл уды
Жақты көнбіс оғына.
Жіберді оқпен өлімді
Жан-жақтағы жауына.