Соққан самал айықтырды ойдан бір,
Жағалауда бір топ бала ойнап жүр.
Жасырмайды таңырқана қалғанын,
Дей ме әлде,
«Бөтен адам қайдан жүр...»
Жарасып тұр,
Мінездері өтімді, өр,
«Қане, ағалар,
Жел қайықпен өтіңдер.
Мал ту білсең қайықсыз-ақ толқында
Жарысайық,
Қане қуып жетіңдер», — деп,
Күлгені —
Кез алдымда баланың,
Құлаш ұрып толқынында —
Каманың...
Қайдан білсін ат жалында ойнаған,
Қайтпас,
Қайсар,
Батыл қызын даланың.
Кама жатыр жаймен ғана тербеліп,
Келбетімді,
Айбатымды көр келіп, —
Дегендей-ақ
Кербездене қалады,
Көк толқынға
Көп шыршалар өң беріп.
Кешіп тұрып —
Қатерменен
Камасын,
Қызықтаймын орыстың
Кең даласын.
Кама емес,
Көңіл — көлде жүземін,
Дос жүрегі тауып жатыр жарасым.
Толқиды өзен,
Кең — Тайга тұтас тыныстап,
Қандай көркем!
Жанға жайлы тыныш шақ.
Қанша ма асау
Десе-дағы бұл Кама,
Прикамьені алақанда тұр ұстап!..