Өлеңдер ✍️

Ақ шатыры аспандап,

Аспан тіреп,

Аспанның аясында жатқан шіреп

Қап тауының қасында қарап тұрмын,

Қашанғы халқы үшін асқан тірек.

Көрінген көзге осынау дара тұлға,

Жоңғардың көсіледі даласында.

Күн көзін көлегейлеп қаптың тауы,

Өркеші ақ бұлттармен таласуда.

Өркеші ақ бұлттармен таласуда,

Өзіне ол жаралғандай қаратуға.

Арқау боп ұлы ақындар жырына да,

Келеді бірге жасап санасында.

Естігем бала кезде аңыз атын,

Оны айтса тілінен бал тамызатын.

Жырлаған ұлы Бэйүй1,

Білал — Назым,

Жырлаған Аспан тауын нағыз ақын.

Көргенде көңіл бірден елең етті,

Тұтасқан ол —

Таулардың кереметі!

Аспанмен бой теңесіп тұрғаннан соң,

Өзің айтшы, ол кімді елемекші.

Күні ұзын тұрған шолып төңіректі,

Қиялым қыранымен ере кетті.

Қиялға ерік беріп қызықтаймын,

Тауда өскен,

Тау қызы да келеді отты!