Өлеңдер ✍️

Қадырың асқан туыс,

Құрбыңа да,

Басында қабіріңнің тұрмын, Ана!

Отыз жыл ортаға сап оралғанда,

Сияқтанып көріндің жыр — мұнара.

Айналып қасіретке тыныстағы үн,

Асыға күттім жылдар шығыс таңын.

Қолымнан бар келгені,

Анашым-ау!

Күрсініп,

Көкіректен жыр ұштадым.

Жүрегім жалын болып жыр ұштады,

Ойларым болса,

Кешір,

Тым ұшқары.

Қауышып үлгірмей-ақ туған елмен,

Аққуың

Айдынынан тұр ұшқалы.

Аққуың айдынынан тұр ұшқалы,

Алыста жүріп балан пір ұстады.

Талқының тарсынғандай кен алқабын,

Шашыма қонып жатыр күміс қары.

Ақ қарға ұшар басын алдырып шың,

Қасқарып тұр той ол да мәңгілік тың.

Түлегін туған мекен қанша күтсе,

Анашым!

Жанарыңды талдырыпсың.

Алдымнан енді, міне,

Арайладың,

Көркіңнен көз ала алмай қарайладым.

Есілген толқыныңа тоғыт мені,

Бұлт көшіп,

Көкіректен тарар ма мұң.

Бойға күш жетіп едім жиып талай,

Кетермін енді сені қиып қалай.

Қимастық сезім неткен қиын еді,

Толғанып жатыр Сайрам,

Ұйықтамай!

Әрең бір отыз жылда қауышқанда,

Арманын айтып балаң

Тауысқан ба.

Басымнан бара жатыр бұлт жөңкіліп,

Сайрамның күйі маған ауысқан ба?!

Анашым!

Жарқырайды басындағы ай.

Құшпайын қабіріңнің тасын қалай.

Әкемнің қолмен ойған әр таңбасы —

Көзіме оттай ыстық басылғаны-ай!

Атынды жазған екен «Бәтима» деп,

Ойлаймын,

Қаншама ұғым жатыр ма деп.

Қараңғыда үзілмей жанып тұрған,

Мен болармын шырағың,

Басындағы от!..