Өлеңдер ✍️
Кипарис
Ертеде ескі грек заманында,
Көктегі кеп құдайдың аманында,
Болыпты патшаның бір жалғыз ұлы
От байлап, аң ататын садағына.
Жез тұяқ жер баспаған қыр жүйрігі,
Бар екен асыранды бір киігі,
Жандының сұлуы екен сол жануар
Әлемнің айнасындай көз қиығы.
Өлердей сүйеді екен бала мерген,
Ажалға амал қайсы ала келген,
Танымай өз киігін атып қалып,
Аңырап айдалада қала берген.
Сормаңдай қызығынан тірі айырылған,
Жылаумен ада болған шырай - нұрдан,
Тілепті жалғыз тілек жалбарынып,
Қайғының, қасіреттің құдайынан.
«Ендігі бар ғұмырым қаңғып өтпек.
Ол киік тірі жүрсем зарды үдетпек.
Болайын сол жануардың ескерткіші,
Ағаш қыл тұратұғын мәңгі көктеп!»
Тілекті періштелер қабыл еткен
Өзі ағаш көкке ұшып жаны кеткен.
Гректер «қасіреттің ағашы» атап,
Құрметті бейіттердің жанына еккен.
«Кипарис» есімі екен сол баланың,
Одан соң етіпті жыл ондаған мың.
Ауада аз қозғалыс етсе болды
Сұлудай көресің бой толғағанын.
Ол оның нәзіктігі сонша боймен,
Көп жайға әкетеді шолсаң оймен
Адамның өмірі сондай ұзақ көктеп,
Адамның жаны сондай болса ғой кең!
Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter