Өлеңдер ✍️

Қарсы алып қалыңдықтай таң шапағын,
Таулар тұр төгілдіріп ақ шапанын.
Келеміз етектегі елден шығып,
Ауылына жаяу тартып жақсы атаның.
Бір тоқтап дем аламыз әр асуға,
Жолдасым, осы арадан қара шыңға!
Төменде гүл жауқазын, биікте қар,
Біз тұрмыз қыс пен жаздың арасында.
Күзеткен қарт мекенін күз жағалай,
Именіп біз келеміз қыз баладай.
Басталды осы жерден Жәкең ауылы,
Таулар да аяңдады бізге қарай.
* * *
Ал міне қасиетті орын... кір, бас и де,
Қашаннан халықпенен сырлас үйге.
Кірер ең алып бірге бәрін соның,
Сыртта тау, күн мен аспан сыймас үйге.
Жәкең де соны сендей армандаған,
Арманнан бір оңаша қалған ба адам?
Бұл жерде қарт домбыра шегі үзіліп,
Күй толғап, енді қайтып жалғанбаған.
Тыныштық. Басқан үйді түннің мысы —
Ұшпайды нәзік қанат жырдың құсы.
Үйдегі әр қимылды ұлы жанның
Өзіне бағындырып тұр ұйқысы...
Секілді төңкерілген кішкене аспан,
Күмбез тұр, сырлы есігін іштен ашқан.
Бұл тұста, осы күмбез дәл астында
Туған жер өз перзентін төске басқан.
Жағалай қайың — терек — мың жасарған.
Басында құс баласы ұя салған.
Жаз келсе, жұпар сеуіп жапырақтар,
Жомарт көк ақ маржанын құя салған.
Белгі етіп осыларды енді ол күнге,
Тілдесіп жаңа туған ермен бірге,
Құстардай сонау терек басындағы,
Ұялап Жәкең, қалған ел көңілінде.