Өлеңдер ✍️

Жазғы түн. Жұлдызы көп жыпырлаған...
Күндізгі тұяқтар жоқ тыпырлаған.
Сөреге жайып қойған құрттардай-ақ,
Қой жатыр, түн аузынан тың-тыңдаған.
Манағы ішкен шайдың буы тарап,
Алдынан тартылғандай сырлы табақ,
Тамсанып, таңдай суын тартып қойып,
Қойшы отыр семіз айға төне қарап.
Келердей алдына ай түсіп көктен,
Отырған жан секілді тосып көптен.
Ай батты зып берді де, табақтай боп
Қолынан келіншектің түсіп кеткен.
Сол кезде қой үрікті опыр-топыр,
Манадан күтіп жатқан түнді соқыр,
Сойқаңды содыр қасқыр түрегеліп,
Жағылды қой шетінде қызыл от бір.
Басты кеп батыр-бұтыр аңшыл ағаң,
Аспаннан аппақ жалын тамшылаған.
Дыбыстан түн құлағы қалды тұнып,
Тау ма әлде, қасқыр ма әлде қаңсылаған!
Басылып бірте-бірте әлгі дыбыс,
Содан соң қой да тыныш, ол да тыныш.
Күбірлер мылтығының аузын сүртіп:
«Көздемей, етті ғой, — деп, — қол қапылыс.
Әйтпесе, құтылар ма әлгі бұзық!»
...Уа, шіркін, қойшылардың түні қызық!
Болады таңды өзі-ақ атырғандай
Түнімен жұлдыздарды үзіп-үзіп!