Өлеңдер ✍️

(Сәбит Мұқановқа)

Құла дүз — жүз шақырым, мың шақырым,
Жүз шақыр, мың да шақыр — еш қатып үн
Көрмеген керең дала, мылқау жазық,
Үстінен алмай ұшпас құс та тыным.
Тәуекел белбеуімен таңып белін,
Болжамай сусап талып жатар жерін,
Жанына жалғыз торсық қымыз байлап,
Сан жортқан сол далада атам менің.
Ат шөлдеп сулық шайнап күн көргенде
Ауызды алақандай тіл көргенде,
Тесіліп сағымды жеп, көз де құрғап,
Көмейден ақырғы рет үн келгенде.
Сонда бір соңғы жанар сәулесімен,
Даланың сонау алыс кеудесінен
Көретін, о, дариға, бір жартасты
Денесін күн де сүйген, жел де сүйген.
Тебініп телқоңырды келсе жетіп,
Жарықтық сол бір жартас көл селдетіп,
Сап-салқын омырауы тұрады екен,
Бір жұтса қалады екен еңсе бекіп.
Өңшең гүл, маңайының бәрі жұпар,
Сол кәрі кеудесінің нәрін жұтар.
Шілдеде екі шеке мұздай болып,
Қаңсыған сүйек жібіп, бой балқытар.
Содан соң жолаушы да жолға шығар,
Жартастан алған өмір — олжасы бар.
Кең ашып омырауын тұрар жартас,
Жүргінші шеліркеген сонда асығар.
Уа, Сәке, азырқанбай, кешір мені,
Өзге де теңеу сөздер есімде еді.
Мен үшін қарапайым жартастайсың,
Сонау бір туған дала төсіндегі.