Өлеңдер ✍️

Білмеймін — бармысың сен басқа жақта,
Білмеймін — таныспысың көп қазаққа,
Басынд іздеп барып шыққан сайын
Баяғы жолығамын жастық шаққа.
Арманға ә деп сапар шеккен кезде,
Аулымнан әрең ұзап кеткен кезде,
Жол жүріп бес жүз шақырым қарт Торғайдан
Қостанай қолтығына жеткен кезде;
Алдымнан көрінгенсің мұнарланып,
Қарағам қайта-қайта құмарланып,
Көкпеңбек баспалдақтай көзге түстің
Аспанның аржағына шығар барып.
Арттағы қалған шолып жол көлемін
—Қиялым арпалысты сонда менің,
Осындай бір биікті көру үшін —
Соншалық жол керек деп ойлап едім.
Сол ойым жасымдағы қалмайды әлі,
Өмірдің бастан өтті сан майданы,
Шаншылған түсімде де сені көрсем
Кетеді еске түсіп қай-қайдағы.
Талып кеп жердің түпсіз қиырынан
Асып ем сонда сенің иығыңнан,
Қостанай жарқ-жұрқ етті қаланғандай
Аспанның аппақ-аппақ қиығынан. 
Қала боп көрінді ол өp көкірек,
Қамалдай қойған асып, көкке тіреп,
Даланың жуас момын қошақаны –
Қарадым жан селк етіп, бой тітіреп.
«Тарт!» — деп, сен болдың маған үн қатқандай,
Күш бергіш сиқырың бар жұмбақ қандай!
Алдымнан сан асуға апаратын
Сан тарау жолдар түсіп, зыр қаққандай.
Жөнелдім, ұстап соның бір ұшынан
Дәметіп адастырмас дұрысынан,
Байқасам — бақыт басы — жол екен ғой,
Тағдырың әзірлеген тумысыңнан.
Отыз жыл содан бері — жыр баптаған
Адаммын қалам, сия құрғатпаған.
Сонау бір жол басында жоның тосып,
Қайырлы сол тұрысың қымбат маған.
Ол, сірә, мүмкін емес естен қалмақ,
Дүние төсегінен кетсем де аунап.
Әркімнің көңілінде бір тауы бар,—
Басына бақытты сәт шықпақ заулап.
Көзімнен сен ешқашан қымтамас түн,
Сен үшін, биік үшін мың таластым,
Айдары туған жердің — Көкиығым,
Сондықтан атыңды атап, кітап аштым.