Өлеңдер ✍️

Шәмші ақсақалға

Алтайдың асылдарын соққан ұста,
Алмаған екі көзін оттан ұста,
Төс темір, қара көрік, батпан балға —
Аузымен қызыл жалын қапқан ұста.
Сағынып Алматыда соның бәрін,
Мен көрдім қалың ойға шомылғанын.
– Соңынан жалғыз ұлдың еріп келіп,
Қор қылдым жұмсай алмай қолдың әлін.
Деп кәрің мұңаяды жұмсақ қана,
Көзінен келінінің бір сақтана.
Қарайды немереге және бізге
Кінәсіз кінәліге ұқсап қана.
Ойландым, қарап алып ұстаға бір,
Еткендей біреу қыран құсқа жәбір,
Сыпырмай балақ бауын, бап тілетпей,
Дегендей «аспан кәрме, ұшпа қазір!»
Айрылған шабытынан кәрі ақындай,
Өксігін іштен ғана алатындай,
Балғаның не темірдің даусы шықса
Кебісін кие сыртқа шабатындай.
Мандайдың кеуіп қалған моншақтары,
Бүріскен сом білегі, шаршап қары,
Құрыстап жауырыны қушық тартқан,
Қисайған қимыл көрмей саусақтары.
Бұл дағы ел аузында киелі өнер,
Іс емес кім көрінген иеленер,
Өңінде екі қолын әзер ұстап
Ер Дәуіт түсіне оның жиі де енер.
Мұңайған,
ойға батқан мені көріп,
Кетті шал бір мезетте көңілденіп:
-Азырақ домбыра алып, дауыс көтер
Алайық арқа жазып, жеңілденіп!
Ән тулап, кеудемізден күй толқынып,
Жібердің үйдің ішін бір толтырып,
Мәз болып мына жақта біз жатқанда
Кетіпті орынынан шал тез тұрып.
Оралды жебесіне күлкі үйріліп,
-Бұл дағы мезіреті — бір сый-мүлік,
Ең соңғы соққан алмас пышағым ед,
Жалынға бір суарып, бір күйдіріп.
Ұстаның бар байлығы соққан ісі,
Тозбайтын көңілінің мақтанышы,
Көзімдей көріп жүр — деп, — саған тарттым,
Ұсынбас мұндай сыйды жатқа кісі!
Ішінен суырып ап мүйіз қаптың
Жүзіне ақ алмастың сәуле ұстаттым.
Сол сәуле тайғанамай тұрып қалды
Көңлінің шұғласындай мынау қарттың.