Өлеңдер ✍️

Алатау, тағы саған қарап қалдым,
Бармысың барқыт мінез, қарақтарым.
Көктемнің періштесі, көк еркесі
Аққудың сағындым ғой қанаттарын.
Сорғалап содан сұлу ән келетін,
Ән келіп, жан шіркінге әл беретін.
Суықтан аман қалған нәзік талдай
Еркелеп, есіл шабыт тербелетін.
Сол кезде бар сүйегім балқып менің,
Ойламай бұл дүниенің артық-кемін,
Бақ-дәулет баяғыдан дос секілді,
Патшадай пәрменімен шалқып көңілім.
Шаншылып аспан, жердің арасымен
Жастықтың қолға түспес ауасымен
Дем алып, дертке дауа табушы ем мен
Адамның әсем туған баласымен.
О, көктем, әулиемсің неткен менің
Жасымнан аяладың көп тербедің,
Жанымды қырықта да қоймай тыныш,
Атылған нажағайдай от бергенің.
Дариға, табиғатта сен болмасаң,
Қырылар ақын біткен әлде қашан, 
Дүние ақынымен әсем шығар,
Оларсыз қалар дейсің онда не сән?!
Тұрмасаң жылында бір жайнап келіп,
Туымды тас төбеме байлап беріп,
Тұрмыстың ұйқы-тұйқы дауылында
Қаңғып-ақ кетер едім қаңбақ болып.
Дәурен ғой аяқ жерде, бас көктегі,
Сен барда адам түгіл тас көктеді,
Жаныңды кісі қылған, бала қылған
Жаса, сен, туған жердің жас көктемі.