Өлеңдер ✍️

Айлар мен апталарды, күн мен түнді
Теміртау тер моншақтап білмей тұрды,
Поездар доңғалағы тозып талай
Бұл жерге ғаламатты мың келтірді.
Түнімен жер шегелеп жатқандай-ақ,
Арты кеп, алдыңғысы аттанбай-ақ,
Темірді теңдеп әкеп төгіп жатты
Қалған жоқ нелер ауыр батпанды аяп
Таң сайын сонау жазық өңір жақты,
Қара көк өркеш-өркеш темір жапты.
Адамның ми мен қолы жасап шыққан
Не ғажап келіп жатты, келіп жатты.
Теміртау асты темір, үсті темір
Қайысып қара терге түсті де бір,
Көкпеңбек болат болып көкке өрледі
Кірмеген мына дала түсіне бұл.
Қаншама темір кетті темір үшін,
Астына жалғамаққа жердің үстін.
Жазуға отқа төзгіш қалам керек
Мұншалық кереметін ерлік істің.
«Ал, кәне, қазақ шойын басталды, деп,
Көз қадап тұрды күтіп достар тілеп.
Қарады жүрек жарған қуанышпен
Бар қазақ кірпігінде жас мөлдіреп.
Басымен сонау домна аспанды ұрған,
Қос қазақ, өрімдей жас, қос балдырған.
Сескенбей бұйрық күтіп тұрды қатып,
Жалыннан адам түгіл тас жандырған.
Ал атты, атты дейсің аппақ жалын,
Мінгелі тартып қазақ аттың жалын.
Көзімен көрді міне алғаш рет
Жерінің шойын дария ақтарғанын.
О, шойын, тұңғыш шойын, өз ағысым.
Сен менің дүниеден сөз алысым,
Қаншалық аппақ едің, мөлдір едің,
Қаншалық ыстық едің қазақ үшін!
Аталар сан ғасырда туған еткен,
Жанында достық үшін құрбан еткен.
Тулатып ақ толқынын тағы берді,
Досына дос асылын шын дәметкен.
«Досқа бар, туысқа бар, өзбекке бар,
Бауырым қай күнімді іздеп табар,
Алдыңнан Беговаттың зор алыбы
Құлшынып құшақ ашып тез кеп қалар!»
Дегенде шоршып шойын мың бұралып,
Жөнелді қазақ жанын ту қып алып,
Тайраңдап тақиясын аспанға атып
Өзбегім қалды сонда бір қуанып.
Кетсе де жерге құлап, сынып аспан,
Жалыны мәңгілікке суымастан,
Тарихта қалды солай «Достық» атты
Болаттан жазылған бір сұлу дастан.