Өлеңдер ✍️

Жаяу жүріп кең көше Бегілікпен,
Жерге жетсең қаланың шегі біткен.
Ақ теректер судырлап қарсы алады
Арулардай алдыңнан сені күткен.
Жүрегіңнің дірілін сәл-сәл басып,
Аттап дереу арықтан, жалтаңға шық.
Төмен қара әуелі - толқын жатыр,
Аяғыңның астында анталасып.
Жауынды күн жол шеті ылайланып,
Ол да өзінше жел тұрса, тулай қалып,
Толқын жасап, қақ суы жатпай ма бір.
Жоқ, жолдасым, қалма сен олай нанып.
Енді қара, еңсеңді көтер биік,
Жауын емес көл-көсір кеткен құйып,
Бұл дария - кәдімгі Сырдария,
Сонау шалғай Памирден жеткен жүйрік
Ағады екен жазылып жарықтығың,
Сонау соңы Аралда алып тыным,
Оның ұлы денесі жатыр міне,
Сүйіп-құшып жалғанның жарық күнін.
Құла толқын жүйткіп кеп соқса басын,
Құлагердің жалы ма деп қаласың.
Күмбір-күмбір тереңнен шықса дыбыс,
Еске аласың қазақтың қарт сабасын.
Сонау шетте, алыста, арты бетте,
Ак қалпақтар көрініп балғын шөпте,
Ақ шатырлар қанаты желбірейді,
Сол жағаға сені де алып етсе!
Қарсы алады алдыңнан балалық шақ,
Ағады Сыр, атады анаңа ұқсап.
Есейгеніңді еске алып сен тұрасың,
Қайығыңды бата алмай жағада ұстап.
Қайта оралсаң қалата жағалаумен,
Көкірегің бір сергіп қалады-ау кең!
Көз алдыңнан кетпейді әлгі дария,
Әлгі шатыр, әлгі асыл бала дәурен.