Өлеңдер ✍️

Әйел, ана, қыздар, әже, ару, туралы өлеңдер топтамасы 

Арулар — асыл жандар!
Шуақ боп шашылғандар,
Қуат боп тасынғандар,
Құшақ боп ашылғандар,
Арулар — асыл жандар!
Арулар — асыл жарлар!
Арулар — әрбір үйдің шаңырағы,
Әрбір үйге от болып жағылады.
Әрбір үйде таң болып атты-дағы,
Әрбір үйге сәуле боп жамырады.
Жимайды-ау бір шашылған шуақтарын,
Саясына келеді-ау, шуақтағың.
Жамандыққа қиярсың қалай ғана,
Жайнаған бір-бір үйдің шырақтарын.
Арулар — асыл жарлар, сағыныштар,
Өтініштер, құшақтар, жалыныштар…
Жек көрсе олар жүрегін мұз жасайды,
Жақсы көрсе балқытып, жанына ұстар.
Арулар — аяулылар, ардақтылар,
Өмірдің жылуы боп қалмақ бұлар.
Арулар — тіршілікке күре тамыр,
Өмірді бір-біріне жалғап тұрар.

***

Әже туралы ән

Асыл әжем, ғасыр әжем аңсаған,
Сағынышым — сары ормандай самсаған.
Әке болып жүргенімді ұмытып,
Әлі күнге еркелеймін мен саған.

Құлындаймын асыр салған аңғарда,
Қозыңдаймын ойнақтаған албарда.
Өзің барда қысылмаймын күлуге,
Жылауға да қысылмаймын сен барда.

Мен өзіңнен қабылдаппын сүюді,
Мен өзіңнен қабылдаппын күюді.
Сенің жаның жүрегіме ораулы,
Менің жаным жаулығыңа түюлі.

Тұра тұршы түзелгенше бұзығың,
Жүре тұршы жалғанғанда үзігің.
Маған дәулет неге керек, ақ әже-ау,
Өзің бірге көре алмасаң қызығын?!

***

Мен қазақ әйеліне қайран қалам!

Мен қазақ әйеліне қайран қалам,

Жайнаған, жалындаған, жайраңдаған.

«Қатынның шашы ұзын, ақылы қысқа»

Дегенді айттың екен қайдан бабам?!

Айттың ба, сақалыңнан алмағанға,

Оны сен, опасыз жар алдағанда?

Айттың ба әзәзілге көнбегенге,

Салғанда ақ сайтанын Алла оған да.

Айттың ба, сатып алар пұлдай көріп,

Жүрген соң от-суыңа тұлдай көніп,

Айттың ба талай бейбақ қызға қарап,

Жасаусыз қатын болған жұрдай келіп,

Айттың ба, әлде әзілдеп ерке тантып,

Айттың ба, не көсемсіп, серке тартып?!

Тағы бар: «Алтын басты әйелден де, —

Дегенің, — бақыр басты еркек артық…»

Жоқ, бұл сөз шеттен кірген, бұл өтірік.

Кел, баба, байыптайық бір отырып.

Қалайша сен әйелді кемсітесің,

Әйелдің бір перзенті бола тұрып?

Кездерде кейбіреуге қатық арман,

Уақыттың өзге де бір хаты қалған,

Байыса басқа халық үй салыпты,

Ал қазақ қырық жетіге қатын алған…

Сондықтан бәлки, қала тұрғызбаған,

Сүйгеннің өзі артық деп бір қызды одан.

Не қазақ әйелінің құдіреті бұл,

Өзінен өзгеге бет бұрғызбаған.

Жалғанда дүние жаулық, ұрпақ – елдік,

Тек солар қалсын десең, бұл тап ерлік.

Әйтеуір, әйелді онша жек көрмепсің,

Тәйірі, анау сөзің – бұлтақ өрлік,

Қатынсыз тауып едің қай еріңді?!

Ол өлсе, жетім ұлдай байы егілді.

«Көзіңе сақ бол» дейтін сенсің бабам,

Ашынып ұра қалсаң әйеліңді.

Сөкпеймін тоқал алдың деп те оншама,

Сөгуге, сын айтуға дөп болса о да.

Дерсің сен: «Дон-Жуандар ұрлығынан

Некелеп алған әділ, көп болса да».

Сен емес, алғанда да, байлар алды,

Тоқтыдай қол-аяғын байлап алды.

Әйелді ақымақ деп жүрген солар,

Қорқытып көндіре алса қайда қалды?!

Әжелер секілді бір батыр маған,

Ықпаған нажағайдан сатырлаған.

Қазақтың еш әйелі өз ырқымен

Ешкімге, еш алтынға сатылмаған.

Жоқ, оны жеңе алмады басыр заман,

Халықты босағадан асырмаған,

Алдында қалшылдаған хан тұрса да,

Шығыста солар бетін жасырмаған.

Сарадай ақын болған, би де болған,

Динадай дана, дарқан күй де болған.

Найза алып, қол бастаған, жауға шапқан,

Бал-бұл гүл, бақта бұлбұл, түзде балуан.

Аз қызық ала білген шерлі күннен,

О баба, бірдей терлеп терлігіңмен.

Құран да, хан да оан бермепті ерік,

Сыйлатқан әжем өзін ерлігімен.

Ас сұрап, әлде бірі атын мінсін,-

Атамыз дейтін болған: қатын білсін…

«Алып та жаралады анадан» деп,

Айбынған айтудан да батыл бір сын.

О, әйел, тұмшалаған феодалды да,

Қоямысың жорғалатпай мені алдында?

Табынам, табынамын тәңірі деп

Күштің де, ақылдың да, сен ардың да.

…Сол қатын – ару, ана – асыл халық,

Басынан қанша сорды асырды арып!

Аздырмай жеткізді олар ұрпақтарын

Осынау таңдай нұрлы ғасырға алып.

Мен қазақ әйеліне қайран қалам,

Жайнаған, жалындаған, жайраңдаған.

Сол менің жүрегімнің ханшайымы,

Жыр шоғын ұсынамын айдан да оған.

***

Жер мен әйел

Мен әйелге тәңірімдей табынамын,
Гүл ұсынам поэзия бағынан.
Хауа-анаға қара жер де қарыздар,
Содан туса адам атты бағыбан.

Жер демекші,о да ару,ол да ана,
Әйелге тең теңеу болса-сол ғана.
Жер келеді адамзатты көтеріп,
Жетелейді алыс, асу жолға да.

Жер де бізше бірде тоңып,бір қызып,
Берді адамға бір бейнетке мың қызық.
Кеудесіне қонақтатты жарындай,
Бөбегіндей иығына мінгізіп.

Адам ұлы одан несін аямақ,
Жан –жүрегін, ақыл –ойын жаяды-ақ.
Талай ғасыр тыр жалаңаш тырбынды,
Жердің тәнің жасырсын деп саябақ.

Біреулер бар көкірегі қыс әлі,
Мархабатсыз,махабатсыз құшады.
Еркексиді, жер астында жатыр деп,
Гүлін таптап,ластайды,құсады.

Жер ондайға тамұқтай тар, қапырық,
Жердің жанын уламасын жат ұрық!
Жер ашынса, садаға деп кеудемнен
Жібереді тұңғиыққа батырып.

Жер- құдірет, жер-алдияр,жер-дана,
Теңеу болса, әйелге тең-жер ғана.
Жер де-әйел,тіршіліктің құрсағы,
Өлерде де дейміз оны жер-ана.

Мен әйелге сандықтан да табынам,
Гүл ұсынам поэзия бағына.
Табиғаттың таңғажайып перзенті,
Жердің көркі солар ұлы бағыбан.

***

Жеңеше

Келген сайын сағынып келеміз де-ай,
Келеміз де көреміз де-ай,
Көтереміз әр кезде төбемізге, шіркін!
Алтын болған,күміс болған,
Ағамызға ырыс болған,
Біздерге де дұрыс болған, жеңеше,
Асыл жеңеше –ай!
Айта қалса ақыл,
Әрбір сөзін нақыл.
Бәрімізге мақұл.
Дерті барға мүмкін
Дауа болар күлкің.
Серпіп ойдың бұлтын,бұлқын,
Жеңгеміз сылқым!
Қармағына қулардың ілінбегені-ай,
Күнім деген,гүлім деген-ай,
Ағайынға тек қана күлімдеген,шіркін!
Жақсылардың бабын тапқан,
Жамандардың шаның қаққан,
Шарапаттың шамын жаққан,жеңеше
Асыл жеңеше-ай!
Әзіліңмен назың, қарта менен қазын,
Көпке татыр азың.
Алқан сенің сылдыр-сылдыр,
Сырғаң сенің сыңғыр-сыңғыр,
Ойым менің бұл бір бұлдыр,
Жеңеше сыр бұл!

***

Ақ дариға

Сағыныш боп дарып ең,
Ақ Дариға, аппағым.
Жаңақорған барып ем.
Жалғыз ссені таппадым.
Көктемдерге ср ашып,
Көңілге гүл ектің бе?
Дөңдер асып, қыр асып,
Сарыағашқа кеттің бе?
Жүрсің қайсы елде сен,
Өтті сенсіз күнім көп.
Өзің хабар бермесең,
Таба алатын түрім жоқ.
Қанатым ең қайырылған,
Бір көрінші көзіме.
Көріп тұрып айырылған,
Обал да жоқ өзіме.
Айдынына асыға,
Шыққан ұшып ақ құсым,
Қона жаздап басыма,
Қонбай өткен бақпысың.
Сағынбаса сүйгенін,
Адам босқа ари ма?
Бүгін сонда күйдемін,
Ақ Дариға, Дариға!

Иса БАЙЗАҚОВ.

***

Төзіміңді берсе сенің темірге,
Темірдің де түгі кетпес көмірге.
Қазақ қызы,
Қайран қазақ әйелі,
Не көрмедің,
Не көрмедің өмірде?!

Қызды қатар қоймаса да ұлменен,
Азамат па қадіріңді білмеген!
Ақ жаулықпен орап алтын басыңды,
Отпен кіріп,
Шығып жүрдің күлменен.

Жұмсағанмен заман сені күң санап,
Жаманнан да ала білдің мың сабақ.
Жүн иіріп,
Кілем тоқып өрнекті,
Шекпен тіктің,
Киіз бастың
Жүн сабап.

Тәулік бойы алмайтұғын жыр тыным,
Тойда тыныш өтті ме екен бір түнің.
Үйдің ғана жыртығы емес,
Туыстық,
Достықтың да сен жамадың жыртығын.

Көк майсада қанның буы бұрқырап,
Кісінесе иесіз тұлпар шұрқырап,
Арасына ағайынның кектескен
Қай кезде де өзің түстің шырқырап.

Тағдыр сенің жиғызбады есіңді,
Төзім сауыт тауқыметтен тесілді.
Жауға шаптың азаматтың жанында,
Жібекпенентартып тастап төсіңді.
Құм астында,
Су астында бір қалаң,
Тарих біздің жұмбағы көп шырғалаң.
Шүкір дедің жаудан кейін,
Қойныңда
Аман қалса он балаңнан бір балаң.

Қыр қазағын қырғаникезде
Оқалы
Шапан киген Бұқара мен Қоқаның,
Мұрагерсіз қалмасын деп
Шалыңа
Өз қолыңнан алып бердің тоқалын.

Көлдей көріп махаббаттың тамшысын,
Күтіп өттің жақсылықтың жаршысын.
Егер бір ай көрінбесе сағындың
Күйеуіңнің өзі түгіл қамшысын!

Жолын кеспес қайнағанын, ағаның,
Сен бір гүлі, сен бір күні даланың.
Кітапсыз-ақ
Оқыдың сен кітаптай
Ата-ананың қасы менен қабағын!

Тыныштыққа кептіре алмай терлігі,
Өтті-кетті,
Өтті-кетті, шерлі күн.
Өздеріңнің бастарыңда
Қазақтың
Жазылмаған азабы мен ерлігі!..

Қадыр МЫРЗАЛИЕВ.

***

Он баласы бар ана

Жетім өскен қыз едіңіз панасыз,
Енді бүгін жатан байтақ даласыз.
Ел анасы болдыңыз Сіз
Болмай ше!
Он азамат,
Он балаға анасыз?

Адам жаны өрілмеген таспадан
Адам – адам.
Ұға ма оны тас надан.
Он баласы бар ананы бүгінде
Он есе артық сыйлау керек басқадан!

Қызыл шақа сәби үшін егесте
Көрместі де көрдіңіз – ау,
Көбі есте.
Бір он жылға қартайтқанмен,
Әр қайсысы
Он – он жылдан жасартты да емес пе?!

Өмір көші бақытқа бет бұрарда
Уақыт шіркін, бір орында тұрар ма?!
Немереңіз бір команда бүгінде,
Жиеніңіз, аз дегенде, бір арба!

Білмесек деп дүниенің қысымын,
Шотқа қағып табысы мен түсімін,
Жаялықтан қашқан жандар бір кезде
Жүр қазір де ермек қылып мысығын!

Бесіктегі немерені «Күнім» деп,
Отырсаңыз сіз теректің түбінде,
Қиынынан қашқан жандар сәбидің
Ит жетектеп қыдырады бүгінде!

Қыдырыңыз, күй шертіңіз, ән салып,
Қайғы сізді қумайды енді қамшы алып.
Қанша келін, қанша күйеу болсаңыз,
Құдалар мен құдағилар қаншалық!

Арасында ошақ пенен бесіктің
Айдай кездер өтіпті, рас, есіттім.
Саны қанша енді, міне,
Күн сайын
Сізді күтіп сағынатын есіктің.

Болашақты болмайды екен еш біліп,
Бар ғұмырын өткізем деп хош қылып.
Бөбек үшін қимағандар кештерін
Баспанаға сыймайды енді кешкілік!

Жорытқанмен қалмайды ғой із құмда,
Жүрмеген соң ұлың онда, қыз мұнда.
Қалтасында жүз мың қалмақ біреудің,
Бір мұрагер жоқ бірақ сол жүз мыңға!

Бесік жыры ашады адам мінезін,
Бесік жыры – ең сүйікті әуезім.
Он балаға ана болған адамға
Он бірінші бала болам мен өзім!

Қадыр МЫРЗАЛИЕВ.

***

ҚИЯЛДАҒЫ АРУ 

Секілді екенбіз – Көктем, Күз,
Бір жылып, сабылып жүрмін ғой,
Мен үшін, нахақ жас төккен қыз.

Әйтеуір жоқ емес, бармыз біз,
Тоғыса алмаған тағдырмыз.
Қосылсақ аққудай сыңарымыз,
Немесе мәңгілік жалғызбыз.

Өмірге өлердей құмармыз,
Егіліп емендей сынармыз.
Мүмкін біз бір жерде кездесіп,
Таныса алмаған шығармыз.

Жібектей мінезің ұяңдау,
Қиялдау – өзімді жиі алдау.
Жарыққа шыққаным өлең боп,
Қалыпқа сені ойлап сыйа алмау.

Сағымға айналып сәттерім,
Дерексіз жырға мол дәптерім.
Айтпайын деп едім, айтқыздың:
Қыпша бел, күлім көз, тәтті ерін.

Бағдат МҮБӘРАК.

***

ҒАЗИЗ АНА 

Бір күні дүниеге қарадым мен,
Ну орман жатты өзен алабы кең.
Жайқалды қыз табиғат қызыл гүлмен,
Бәрін де жылатты күн жанарымен.

Ойладым: бесіктегі бөбек едім,
Мен кімге ол кездерде керек едім?
Шырқырап шыбын жаның үстімде боп,
Мен үшін, ғазиз ана, не көрмедің?!

Алысып алты ай қыстың боранымен,
Жылы етіп жөргегімді орадың сен.
Нұр құйдың,
Нұрмен бірге жыр да құйдың
Өзіңнің күн сияқты жанарыңмен.

Бір күні тік басуға жарадым мен,
Сол сол-ақ, қияға өрлеп барамын мен.
Ержетіп есейгенім есіңде жоқ,
Көтеріп келесің сен бала күннен.

Қуанып көз алдында жүргеніме,
Құмарсың менің келер күндеріме.
О, ана, жетсе екен кәрі өмірің
Қартайған шағымды да бір көруге.

Сырбай МӘУЛЕНОВ.

***

ДАРИҒА, СОЛ ҚЫЗ

Өңімде ме еді,
Түсімде ме еді,
Көріп ем ғой бір
Армандай қызды…
Бір нәзік сәуле
Күлімдеп еді,
Сұрапыл соғыс
Соқты да бұзды.
Сапырды дауыл,
Тебіренді теңіз,
Тулады толқын,
Шайқалдыы шың-құз.
Қып – қызыл өрттің
Ішінде жүрміз,
Қайда екен, қайда,
Дариға, сол қыз?!
Оқ тиді келіп,
Қайратым кеміп,
Барамын сөніп,
Келмейді өлгім!
Тұрғандай сол қыз
Жаныма келіп,
Талпына берді
Қайран жас көңілім!
Барамын сөніп,
Барамын сөніп,
Жұтар ма мені
Мына сұм соғыс?
Арманым бар ма
Өлсем бір көріп,
Қайда екен, қайда,
Дариға, сол қыз?!
«Келмейді өлгім,
Келмейді өлгім!
Қайратым қайда,
Келші осындайда»,-
Дедім де тұрдым,
Жүгіре бердім,
Қолымда найза
Шағылып айға.
Жеңдік қой жауды,
Арман не, құрбым!
Күркіреп күндей
Өтті ғой соғыс.
Келемін қайтып,
Өлеңімді айтып…
Қайда екен, қайда,
Дариға, сол қыз!

Қасым АМАНЖОЛОВ.

***

Ләззат

Ләйләдай лағыл лебізге лайық,
Балапандайын бейкүнә бейнең.
Күлкіңнен артық ем іздеу айып,
Тұншыға қалса керқұла-кеудем.

Әлем әспеті әлі де әрсіз,
Сендік сиқырды сезіне алмаса.
Кереметтердің бәрі де нәрсіз,
Мейірімді сендей кезі болмаса.

Затыңдай зарсыз, Зайдалық зердең,
Бақытқа лайық қиялдай керім.
Өмірге тағы айналып келсем,
Ешкімді сендей сүйе алмас едім.

Заман заман ба заңдылықтарсыз?!
Шегінсе шындық шертеді мұң күз.
Ажарсыз дер-ем паң қылық қар қыз,
Ғалам-құбыжық еркелігіңсіз.

Ақын ақын ба арбаса арын,
Сезім сезім бе бір жылытпаса.
Өмір өмір ме далбасаларын,
Тізгілей бермей сырып тастаса.

Тағдыр тағдыр ма тар жол торламай,
Шабыт шабыт қой шапса қайда да.
Жәлел, Жәлел ме бір жыр арнамай,
Жұматай жүз жыр жазса Ләйлаға.

Жәлел ҚУАНДЫҚҰЛЫ.

***

Көк қызы

Жырдың жүгін арқалап, қыздың мұңын,
Күнәсі көп ғаламның үздім гүлін.
Өшіре алса қайтеді естен бәрін,
Кешіре алса қайтеді күз Мұңлығын.

Жарылқамас жанымды түндер – керең,
Өн таныттым өкпелі кімдерге мен?!
Өткенге емес, өзіме тақтым кінә,
Көктемге емес, оқыдым гүлдерге өлең.

Гүлдерге өлең оқыдым өрт боп тұрып,
Үлгермеген қайғым да дерт боп тұнып…
Үзді бәрін үмітім үркіп қашқан.
…Қыз жылады жүрегі кекке ұмтылып…

Ей, Көк қызы, сенер ма ем ғұрыпқа мен?!
Пәтуасыз жүріске құныққан ем.
Сенің мінсіз жүзіңде ай қымсынып,
Періштелер тасада тұрыпты әрең…

Қара түн де жабырқау, жылап тынды,
Қайғысынан құстардың құлақ тұнды.
Аспа-а-а-н жақтан бір әуен естіледі…
Шақырады…
Шақырды бірақ кімді?!

Айбол ИСЛАМҒАЛИЕВ.

***

Күз. Қыз тағдыры

«Жазған хаттар өртенді, өшті бәрі,
Өткен күннің аяулы хош, құмары!»
…Кеудедегі алапат өрттей болып,
Көкжиекке қып-қызыл кеш құлады.

−Ештеңе де қызықсыз енді маған,
Түнгі бақтар,
көшелер…қалғымаған…
Біз қауышқан сол кафе, сол саябақ,
Біз білетін бар таныс, барлық адам…

Сезім деген – дерт екен бір білгенім,
Төзім деген – серт екен шын білгенім.
Шын махаббат қоштасу…иә, қоштасу –
Тек Мұң ғана аяулы құрбым менің.

Расында «Жалған – Өмір, Өмір – Жалған!»
Ал, Бақыт – бұлдыраған сағым алдан, −
…Сұлу қыз бар үмітін үзді осылай,
Кеудесінде ауыр мұң табы қалған.

Осылай жылап тұрды қыз жүрегі,
Үзілген бір жігіттен жүз күдері.
Біресе өмірді ойлап, өлімді ойлап,
Ең ақырғы үмітін үзді қолы…

… «Сүймеймін! Сүймеймін!!!» − қыз деді-дағы,
Жанарында жарқ етіп сенім, ары.
Сүйгеніне хат жазды ақырғы рет –
«Ақымаққа ақымақ жолығады…»

Осылай соңғы үмітін үзді қолы,
Жүзін өпті салқын жел күзгі долы.
Сол бейбақтың баянсыз хикаясын,
Бір білсе бүгін жалғыз Күз біледі.

Саян ЕСЖАН.

***

Сен түсім түгіл өңімді ұрладың.
Мен іздеп жүрдім сорымның бағын,
Өзімнің мақсат мүддемді ұмытып,
Сезімнің қайтем соңын жырладым.

Шашылса бұлт аспанда мидай,
Жырымды тұрам жас жанға жинай.
Мың күндік ойдың шылымын шегіп,
Қалдығын тұрам тастауға қимай.

Сүліктей мейлі сора ғой қайғы,
Онсыз да адам шолақ ойлайды.
Шашылып жатқан талқан мұңдарым,
Тауыққа тары бола қоймайды.

Солай ғой жаным хәліме қара,
Жүрегім жыртық,әлі де жаңа.
Сенделіп кетсем сезімге бола,
Жаяу Мұсаның әніне бала.

Бес күндік жалған жатағындағы,
Көңіліңнің сенің қапа қылмады.
Сен соңғы тамшы сезім боларсың,
Өмірдің құйған бокалындағы.

Нұртас ТҰРҒАНБЕК.

***

Қоштасу

Тағдыр енді біздерді қоспасы анық,
Қайтеміз жанға қаяу босқа салып.
Үтірлі үміттерге нүкте қойып,
Енді біз де, қалқам-ау, қоштасалық.

Көктем соңы ұласты қара күзге,
Сенде менен жырақ бол хабар үз де.
Жазылмас жара салған жанымызға,
Жазмыштың жазуына шарамыз не?!

Келіп еді сертіңе айналғым-ақ,
Құрбан болды арманым айдан құлап.
Сен бақытты боларсың өзгеменен,
Мен бақытты болам ба?
…Қайдам, бірақ…

Бақытыңа, бағыңа тілекшің-ем,
Тілекшің боп дәл мендей кім өксіген.
Неліктен сенің сәби жүрегіңді,
Жүрегімнен жұлуға жүрексінем?!

Жапырақтай жүректі желдей жұлып,
Кетіп-ең, паң басымды жерге идіріп,
Сеңгір-сеңгір сезімі сеңдей жібіп,
Сені де сүйер ме екен мендей жігіт?!

Қош айтып сені сүйген сол жігітке,
Соңғы нүкте қоярсың сорлы үмітке.
Қош, ендеше, жазылған өзің жайлы
Жырыма да қойылды соңғы нүкте.
Қош!!!

Наурызбек Сарша.

***

Сен келгенде

Бұрымыңда мақпал, мамық түн ұйып,
Жанарыңда өмір күліп, жымиып,
Пейіш нұры кірпігіңе асылып,
Періштенің алапасын қашырып,
Сен келесің!
Сен келесің тық-тық басып, тық басып,
Саған күнә өмір сүру пендеменен жұптасып.

Арналса деп саған айтар бір әнім,
Ту сыртыңнан көзім қадап тұрамын
Мөлдір жаның — орны екен жұмақтың,
Балғын тәнің — орны екен күнәнің!

Жанай өтсем жаныңнан жұпарыңды жұтамын,
Мың-мың бүрлеп кетеді жүректегі бұта-мұң
Түннің түріп түндігін!
Айға отырғызып өзіңді,
Келбетіңе тамсанып, сосын қарап жатамын.

Қырда өскен бұлғақтап, ерекше бір гүл едің,
Жұпарыңмен жанымды тыныштыққа бөледің.
Сабағынан сындырып сұлулықты пенделер,
О, қасірет соңынан бүлдіреді білемін.

Р.S. Тұнығыңды лайлайды пенде біткен құнығып,
Соны ойлап отырам гүлге қарап қамығып.
…Сен келгенде бұрылып аққуларда қарайтын,
Сұлулыққа сұқтанып, сұлулыққа сұғынып!

Тұрсынбек БАШАР.

***

«Хауаны көргендейін алғаш Адам,
Ғашықпын,ғашықпын мен Лаура саған»
Алмас ТЕМІРБАЙ.

Лаура

Мен бір Лаура тауып алдым,
Тұмар етіп мойныма тағып алдым.
Жан екенмін кəдімгі жүрегі бар,
Бірі екенмін əлі де бағы бардың.

Лаура дедім қағазым,қаламымды,
Лаура дедім басталған жаңа күнді.
Соны көрем мен қайда қарасам да,
Соны көрем жұмсам да жанарымды.

Исі шығып тұрады жерден оның.
Оған бірден бақытқа жол беремін.
Атын айтсам мен оның жаурамаймын,
Атын айтсам басылар шөлдегенім.

Арбаса да алудауға жандар епті,
Мүлде бөлек көңілім арман етті.
Жүрмін қазір Лаураның маусымында,
Ал,сағатым Лаурадан Лаура кетті.

Тең қоямын Күн менен Ай үшеуін,
Алаңдатар мені ылғи жайы соның.
Білем оның балдан да тәтті екенін,
Сосын Лаура қосылған шай ішемін.

Алақандай бағымды қолға берсін,
Көңіліме басқаша арман енсін.
Мен ғашықпын!
Əлемде бұдан былай,
Махаббаттың есімі Лаура болсын!

Әлішер ӘЛІМЖАН.

***

Күз,үміт…

Сол бейне-
Сол бір сәт-
Сол бір түн.
Мен неге осынша солғынмын?
Селт еткен бір күндік махаббат,
Елес боп-
Көзіме толды мұң.
Мен неге осынша солғынмын?!

Қондың да қайта ұштың бағымнан,
Мен бе едім
Сен бе әлде жаңылған.
Біз кеше бақытты–ек
Ал бүгін,
Айналып барасың сағымға.

Пәк сенім шықты  да, бір қалқып.
Жүректі жіберді сандалтып.
Бір түндік  махаббат жалыны,
Жеп барад,
Жанымды дал-дал  ғып.

Жылт еткен бір сезім жылымық,
Әп-сәтте жоқ болды үзіліп.
Атымды бір рет айтпастан
Келдің де
Кеттің ғой, күз, үміт..

Ғұмыры аз ұшқынның әлегі,
Еркімді неге ұрлай береді?
Көңілім сол қаңбақ сезімнен,
Әлі  де-
Боп жүр ме дәмелі?!.

Жәлел ҚУАНДЫҚҰЛЫ.