Өлеңдер ✍️

Ежелден ел жайлаған, ат аунаған,

Еш дұшпан баса көктеп бата алмаған.

Уа, менің дархан далам, бір ғанибет

Өзіңді мекенім деп атау маған.

Жаңғыртып әуенімен «Жайдарманның»,

Төсінде талай шауып бәйге алғанмын.

Анамнан туған бойда сені құшып,

Кетпестей кіндігімнен байланғанмын.

Кезде де тандай кеуіп қаталаған,

«Тамұқ» деп ешкім сені атамаған.

Көңілге кеңдігіңді медеу етіп,

Айналып көше берген ата-бабам.

Десе де дауылыңа «соқ, қаттырақ»,

Қалмаған құба жонда тоқтап бірақ.

Жетелеп жылдардың сол керуенін,

Ұғынған ұрпағымен мақсатты нақ.

Екен ғой жапан деген жаңсақ ұғым,

Өзіңді жырақ жүрсе аңсар ұлың.

Белестен сағынышты бауырымдай,

Бұлғайды орамалын сол сағымың.

Осы ғой өзің өскен орта деген,

Мен үшін ыстық тіпті бұта, белең.

Кеудемді тосып саумал самалыңа,

Жусанның жұпар иісін жұта берем.

Алдымда тұрсын мейлі, сан несібе,

Қалмаймын басқа жерде қал десе де.

Жазира жайларындай жаным байтақ,

Қазақпын сыймайтұғын тар көшеге.

Қалықтап аспанында қырандайын,

Баруға қиырыңа балаң дайын.

Сен бұгін кең көсілген алып болсаң,

Өзгерген бейненді сол бір аңдайын.

Өзіңсің құтты қоныс, жайлы мекен,

Жиһанда тілемеймін жайды бөтен.

Адамға туған жердің топырағын,

Алшандап басып жүру — байлық екен.